The Lost Earth. Chapter 2.

 

At the legs of the rapidly approaching colossus were large chunks of concrete out of which cut off electricity lines and drainpipes dangled. The concrete disappeared from view when the metal construction tilted forward. For a moment it showed a likeness with an uprooted ficus but as it grew closer it showed a greater similarity with an electricity pylon. 'But wait!' the universe would have thought if only she could. 'Those old-fashioned bolts and rivets, those welds and these arches that were not intended to be strictly functional, I know what it is! That simply is the Eiffel tower, simply...' '-in orbit with the planet Saturn,' somebody would have interrupted the universe, if only that person could and since that person would have to admit that this new location of the Eiffel tower was very odd indeed, he or she or it would keep his or her or its lips thightly shut. Fortunately, such a person simply can't exist and the full credit for all this nonsense was strictly on the universe. But the universe did not care, so there was no harm done. 

Anyway, the Eiffel tower was tilted so far that we could have a slanting view upwards the construction.  The tower had loosened itself completely from the ring, except for a lonely rock, that with a resounding 'Thunk!' slammed into a crossbeam. Now the restaurant on top of the tower was visible. Closer and closer it came, so one could tell the rotating guests clearly from each other.  At the melancholy notes of Edith Piaf's 'Ne me quitte pas' they turned their circles silently, just above the terrace. Like strayed fishes the cutlery, plates and glasses floated approximately thirty centimeters above their heads. On Edith's bittersweet melody a waiter appeared to make his rounds with his tray floating just above his stiffened fingertips. He floated, to your surprise, straight towards your screen. The tray ticked quietly against your laptop and disappeared from view. Just when you thought the waiter had passed you by, his frozen face popped up on your screen, eyes rolled so far back in his skull only the whites were visible. Saying he wasn't dressed for the occasion, was an understatement. The black alpino cap, the horizontally striped shirt, the white pants and the loosely over the underarm folded, checkered dishcloth and with care maintained handelbar mustache would perfectly fit in a painting by Renoir, but in the actual setting one couldn't help but say that the man was seriously underdressed. And while the waiter bobbed out of view, new sounds added to Edith's music. The full impact of what was going on was about to unfold.

TO BE CONTINUED...Spark.     

 

(NL)

De Verloren Aarde. Hoofdstuk 2.

Aan de poten van het gevaarte dat steeds dichterbij kwam, zaten grote brokken beton waar afgebroken leidingen en afvoerpijpen uit bungelden. Het beton verdween onder uit beeld toen de metalen constructie voorover kantelde. Even vertoonde het een gelijkenis met een plant die zonder pardon uit de grond gerukt was, maar naarmate het alles in de achtergrond aan het zicht onttrok, leek het nog het meest op een reusachtige elektriciteitsmast. ‘Maar wacht’, zou het universum gedacht kunnen hebben als het dat kon, ‘die ouderwetse bouten en klinknagels, die lasnaden en die bogen die niet zuiver functioneel zijn, ik weet wat dat is! Dat is doodgewoon de Eiffeltoren, gewoon in…’ ‘- gewoon in een ring om Saturnus,’ zou iemand het universum hebben kunnen onderbreken, waarop deze zou moeten toegeven dat het toch wel een beetje gek was dat dat ding zich daar bevond. Gelukkig kunnen universa niet denken, hoewel we ook dat nooit met zekerheid kunnen zeggen, aangezien alles en niets mogelijk is in een oneindig universum.

In elk geval was de Eiffeltoren zover gekanteld en naderbij gekomen dat we nu schuin omhoog tegen het bouwsel opkeken. De toren had zich volledig losgemaakt van de ring, op een eenzame rots na, die met een galmende ‘tonk!’ tegen een dwarsbalk stuiterde. Het restaurant bovenop de toren was te zien. Dichter en dichterbij kwam het, zodat de rondzwevende gasten goed van elkaar te onderscheiden waren. Op de melancholieke tonen van Edith Piaf’s ‘Ne me quitte pas’ draaiden ze een verstild half rondje boven het terras. Als verdwaalde vissen zweefden bestek, borden en glazen zo’n dertig centimeter boven hun hoofd. Op de bitterzoete tonen van Edith maakte een ober met een dienblad, zwevend boven zijn verstijfde vingertoppen, zich los van de rest om dichter- en dichterbij deze pagina te komen. De open wijnfles en het halfvolle glas die op hun beurt weer vlak boven het zwevende dienblad zweefden, tikten zacht tegen de kaft van dit boek of de kunststof omslag van je E-reader of telefoon en kaatsten daarna uit beeld. Als de wijn niet stijf bevroren was geweest, zat je boek nu onder de rode vlekken. Het bevroren gezicht van de kelner kwam in zicht, zijn ogen zo ver in zijn kassen omhoog gedraaid, dat de pupillen bijna niet meer te zien waren. Om te zeggen dat hij niet voor de gelegenheid gekleed was, was een understatement. De zwarte alpinopet, het horizontaal gestreepte shirt met witte broek, de losjes over de onderarm geslagen geblokte theedoek en de zorgvuldig onderhouden stuursnor zouden perfect passen in een schilderij van Renoir, maar in de huidige setting moest men toch echt spreken van een man die ‘seriously underdressed’ was. Terwijl de kelner uit beeld dobberde, voegden nieuwe geluiden zich toe aan de muziek van Edith Piaf. En de volle impact van wat er aan de hand was, werd nu pas duidelijk.     

WORDT VERVOLGD...Spark.