The Lost Earth. Chapter 1.
.png)
.png)
The Lost Earth.
1: A radio.
At just another pretty day in the universe the sound of a radio could be heard through the immensity of space. As far as one could speak of 'a day', it had to be a good one, because the stars and planets, the gas giants and black holes, the starry nabulae and meteorites were floating about fine and dandy. It wouldn't be the first time there was something to be heard in this corner of the milky way. The source of the radio-sounds was not far away. In fact, it was easier to be heard than usual because the cacaphony of signals, broadcasts and all kinds of activity ceased to call out today. Nevertheless there were other sounds to be heard, dark and deep. Like giants juggling around with Mount Everest and Kilimanjaro. Still, the source of all the noise was invisible. It had to be on the right-hand side of the screen, but exactly there one's vision was blocked by one of those darn rings of Saturn. The radio crackled with static, said for a bit: 'wiiiouwuuuu..', and continued to throw around Louis Armstrongs voice: 'And I think to myself: what a wonderful world..' The big chunks of rubble that formed the ring came closer to the right side of the screen. On the left-hand side a twinkling spiral arm of stars became visible, dreamy and far away. (Note of the editor: what's with all the: right side, left side of the screen? And how on Earth can a spiral arm twinkle and stars become dreamy?)( Note of the author: I don't recall hiring an editor, so that's that.) After some more static hesitation the radio came back to life and played a Queen song: 'If there's a god in the sky..' a little red shape came slowly flipping over itself on screen from behind the ring. '...what must he think of what we've done..', Freddy sang while a shockingly red Tesla came a-tumbling into view. If the universe could have lifted her eyebrows, she would. And while Freddy chirped on: '...to the world that he created,' the Tesla floated out of vision-far left on screen, I'd say. A bigger shape cut itself loose from the ring. Among all those rocks it was hard to determine what it was, more so because it was hanging upside down. As far as that means anything in space, obviously. Anyway, it was made of metal and it chafed and cracked between the rocks while freeing itself.
TO BE CONTINUED.
(NL)
Leven, Parkinson en alles. Maar niet noodzakelijk in die volgorde. Vandaag verras ik je wellicht met iets waar ik een tijdje aan gewerkt heb:
De verloren Aarde.
1: Een radio.
Op zomaar een mooie dag in het universum klonk het
geluid van een radio door de immense ruimte. Voor zover je van een dag kon
spreken, moest het een goede zijn, want de sterren en planeten, de gasreuzen en
de zwarte gaten, sterrennevels en meteorieten lagen er in elk geval prima bij.
Het zou niet de eerste keer zijn dat er iets te horen was in deze uithoek van
de melkweg. Niet ver weg bevond zich de bron van het radiogeluid. Eigenlijk was
het beter te horen dan anders, omdat de gebruikelijke kakafonie van signalen,
uitzendingen en allerhande geluiden van activiteit vandaag uitbleef. Wel waren
er andere geluiden te horen, donker en diep. Als reuzen die met enorme
rotsblokken in de weer waren. Nog steeds was de bron van de geluiden niet
zichtbaar. Het moest zich ergens rechts in beeld bevinden, maar daar werd het
zicht geblokkeerd door één van de ringen van Saturnus. De radio kraakte
statisch, zei even: ‘Wioewieoewuuu…’ en vervolgde weer met het rondslingeren
van de stem van Louis Armstrong: ‘..And I think to myself: what a wonderful
world..’ De grote brokken puin waaruit de ring bestond, kwamen rechts steeds
dichterbij in beeld. Links werd nu een twinkelende spiraalarm van sterren zichtbaar,
dromerig en ver weg. Na weer wat statische aarzeling kwam de radio weer tot
leven en bracht nu een nummer van Queen ten gehore: ‘..if there’s a God in the
sky...’ Een kleine, rode vorm kwam langzaam voorover tuimelend in beeld
vanachter de ring. ‘..What must He think of what we’ve done..’ zong Freddy
Mercury, terwijl de knalrode Tesla van Elon Musk links als in slow motion dichterbij
kwam. Als het universum haar wenkbrauwen op had kunnen halen, zou ze dat nu doen. Maar terwijl Freddy verder kweelde: ‘..to the world that He
created..’ zweefde de Tesla linksonder weer uit beeld, waarop een grotere vorm
zich krakend losmaakte uit de ring van puin. Zo tussen al die rotsblokken was
het moeilijk te bepalen wat het was, nog meer doordat het ook nog op zijn kop
hing. Voor zover zoiets betekenis heeft in de ruimte, natuurlijk. Het was in
elk geval van metaal en het schuurde en kraakte tussen de rotsblokken terwijl
het zich losmaakte uit de ring.
WORDT VERVOLGD.
Reacties
Een reactie posten