Siren. ( scroll down for NL )

Siren.

One.

The silence was deep under the pine trees. When a snapping twig broke that silence, the sound was immediately nipped in the bud by the thick layer of pine needles. A young woman stood on the slope behind the lighthouse of Oost Vlieland. Her slender figure seemed to be part of the irregularly grown trees in the bright moonlight. A little distance away stood a somewhat fat man, wearing only an undershirt and boxer shorts. His eyes were open, but the expression in them was one of deep sleep. Every now and then he seemed to come to his senses, but then the young woman would sing something very briefly with a thin melody and he would be back under control. Unwillingly, he trudged after her again, deeper into the forest. The branches and needles under their bare feet didn't seem to bother them. They crossed a footpath, but did not follow it; the woman seemed to glide through the forest on her own compass. She stopped at the back door of a holiday home to softly sing her inimitable song. Not much later, a man and woman in pajamas and nightgowns opened the door and joined the silent journey through the forest. They had the same blank look in their eyes as the fat man in his boxer shorts. The tour led to the Hotel Seeduyn, near the beach. A hallway on the ground floor, deserted a second ago, was filling up with sleepwalkers. A night watchman saw it happen on his monitor. He stepped resolutely from behind the counter and entered the office at the back. He deleted the recording. He was an islander. It wasn't about whether it was right or wrong. What islanders did stayed on the island. The hallway was empty again. Outside, a group of now thirty holidaymakers followed the young woman's thin song. It was about the dunes. And through the forest again. In complete silence, the group dressed in pajamas, nightgowns and underwear followed her slender guide, this time between the yaks. The exotic cattle had their own habitat here and they were not used to so many people. They snorted and shook their long, pointed horns. A deep, commanding voice called the yaks to order. The petite woman reacted like a bitten snake and hissed viciously. It was just the yak herder. "Owi Funur, are you there again?" he said. In response, Owi Funur bared her row of razor-sharp teeth and viciously rattled off a few sentences in a language no one would want to remember. "Yes, I know you want to take them with you, Owi," said the shepherd, "but do you remember that there are rules ?" Owi groaned in frustration. Now there were a lot of horrible things a siren could do, the yak herder thought, but lying wasn't one of them. They couldn't. And there was one question he could ask and she had to answer. But Owi seized her chance and before he could prevent it, she sang him to sleep.

The sky was already starting to turn gray from the approaching morning light when the yak herder was woken up by the hotel night watchman. Further along, the hotel's all-terrain vehicle was idling. "Wake up, man!" shouted the night watchman. "She's got more than ever!" With an unintelligible grunt the yak herder rose to his feet. He swayed on his legs, but was already shouting: 'Drive, drive!' The yak herder only managed to close his door when the car was already in full motion. The night watchman raced over the dunes and to the beach. To the west the coast was still shrouded in darkness. There was not a soul to be seen on the wide, pale sand. Were they already too late? The two men watched intently through the windshield as the roar of the wind and engine filled the cabin. For a long time they just drove. Then the shepherd thrust his index finger forward in a piercing manner. 'Over there!' he shouted. It was barely visible, a shadowy line across the width of the beach. The first arrivals already disappeared under the waves. When they were close, the night watchman brought the car to an abrupt stop and they both jumped into the water, which already reached their ankles. The night watchman stopped the sleepwalkers who had not yet entered the sea . The yak herder turned to Owi, who contorted her face into an angry grimace. "The rules, Owi!" he shouted. "Did they tell their loved ones where they were going?" What, the rules, the yak herder thought, there's only one rule that bitch listens to. How she knew, that was for the devil to know, but Owi had the ability to search into the minds of the people she put to sleep. She could search and see if the island visitors had informed even a single person where they were going, even if it had been done using modern means of communication such as What's app or email. It was very simple: the people who had let them know where they were, no matter how briefly, were not for her, but for the island. But the unfortunate ones who had left on a whim, without telling anyone where they were, were for her. Owi disappeared into the waves in a frenzy, surrounded by her meager haul of seven holidaymakers. They had walked into the sea as gentle as lambs, until they were just pale spots beneath the sea's surface. The yak herder could have saved twenty-three souls. There were never enough, never enough for both sides. 'Is she taking them to Westvlieland?' the night watchman asked as they stared at the waves, the remaining sleepwalkers behind them. 'Probably so, but she must be much older than Westvlieland. From what I heard from my grandfather, she was here before people lived there. But come on, call the Vliehors express, these people have to get back to the hotel quickly and discreetly before they wake up.' The night watchman grinned wryly: 'Yes, hop hop quickly! Because this is just another sunny holiday on the island!'

Two.

At thirteen past two in the morning, Karlijn woke up in her old house near 'Het Posthuys' on Vlieland. She couldn't say what had woken her up, but she felt her way to her front door and then paused to collect herself. Outside she heard someone singing, softly, without words. Karlijn knew it had no effect on her – she was an islander. But nevertheless she also went outside, just like the hotel guests of the Posthuys, gently swaying to the melody. There were about fifteen men and women outside, all miles away in their thoughts, yet completely fascinated by the song that unearthly beautiful woman sang for them. Because she was beautiful, the siren who went by the name Owi Funur. Her teeth, which occasionally shone in the dark, were less beautiful. A shiver went down Karlijns' spine when she thought of those razor-sharp things in Owi's mouth that were supposed to be teeth. Owi did not know Karlijn yet and Karlijn planned to keep it that way. But Karlijn had her obligations as an islander and one of those obligations was to protect tourists. Now she was playing her role of hypnotized holidaymaker along with the rest of those wretches. She saw something that made her heart jump: there were children there, this time! Two boys, perhaps twelve and eight years old, and a girl of no more than four were rocking along. Karlijn felt like a B – actress in a zombie film. Still, she must be doing something right, because Owi hadn't noticed her yet. Why did she have to do this alone? There was a pact between the islanders and the sirens, and Karlijn Owi would have to adhere to it. Owi was allowed to keep some of the tourists: only those holidaymakers who had not informed their loved ones of their stay on the island. It was the only deal the islanders could have made, centuries ago. It often meant that the islanders could save a lot of people, but the pact could not be changed: once given, it was given. The weight of responsibility weighed heavier on her shoulders the closer they got to the beach. Where was the yak herder? He was the one on the island who knew best how to deal with the sirens. For the tourists he was a piece of island folklore, for the islanders he was often the only thing standing between them and the sea people. So Karlijn was very aware of what she could do here. They passed through the waving marram grass. Behind that came the wide beach, she knew. But behind that came the inexorable dividing line of the sea. It was a very dark night and the wind was blowing hard. The sand cut her face and hands. She had to squint to see at all. Waiting for help was like burying her head in the sand. Karlijn had to do this herself. Fear gripped her heart as she made her way to the head of the procession. When she was close to Owi, he turned towards her as if bitten. The siren hissed through her sharp teeth. Karlijn straightened up, in a position that she hoped conveyed authority. "Siren, stop!" It sounded rather clumsy to her own ears. But she persevered. 'Stop, siren! Have you acted according to the pact?' The siren stopped and answered. It was in her own language and it sounded like the wet clicking of an amphibian and the hissing of a snake. "No, I don't know what you're saying!" said Karlijn, 'But I know you understand me! And I know you can't lie! What people didn't tell their loved ones where they were going?' Owi looked at her coldly. 'Speak! Who can you take with you?' Suddenly the siren grinned widely, revealing her rows of sharp teeth. She mockingly hurled words in her repulsive language at the young woman who dared to challenge her and took a menacing step forward. Karlijn had to do something. She sank to her knees in the sand, as if giving in to Owi. She filled her left hand with sand and clamped her right hand around a piece of driftwood. Owi, who vomited one swear word after another, was completely surprised when Karlijn shot up, threw the sand in her eyes and hit her hard on the head with the piece of driftwood. Karlijn trembled from head to toe, but quickly gave the creature two hard blows and screamed: 'Who? Answer!' The siren was angry, but conquered for the time being. Speaking in her hissing language, she glided through the people and pointed out those who should come along. Four. Four people, this time. Karlijn knew she had to be happy with such a small number. But two of them were children. She reluctantly nodded at the inhuman. She had no choice. But when the siren walked into the waves with her victims, Karlijn attacked her again. She pulled the children away from the siren and dragged them back to the beach. "Not the children!" she kept shouting. The siren lunged at her and bit her on the arm. But the sun rose and, groaning, she dragged her two remaining victims away. Two seconds later, the yak herder came to Karlijn's aid. He groaned, “You broke the pact! Now she can kidnap anyone at any time! What have you done..!' Karlijn stubbornly maintained that she had made the right choice. Even now…

Three.

It became fuller as it got later in the Bolder at the Stortemelk camping site on Vlieland. There was an infectious band going on and it wasn't easy to keep still. The beer flowed freely and doors and windows were wide open to dispel the heat of that summer night. 'Would you like to pick up glasses?' Johan shouted above the noise, 'I'll soon make a mistake, it's really going like a charm!' "That's fine," Karlijn called back. 'It is my last round, my shift is over. But that new girl will be here soon.' 'Yep!' Johan shouted, apparently deaf to all the shouted orders. "She just called, she'll come in any minute!" Karlijn gave her a thumbs up and spent the next ten minutes diving through the revelers like a boa constrictor, hunting for empty glasses. She was already washing glasses when the holiday worker from shore, Eva, came to the bar, meanwhile struggling with her catering apron. Once behind the bar, Johan caught her and adjusted her apron with a few short movements. His head came up and when the girl looked away, he flashed a broad grin at Karlijn with a thumbs up: approved. Karlijn grinned back as she thought about what Johan would do if there were ever an investigation into inappropriate behavior by bartenders here. She saw the new girl chasing empty glasses like a bloodhound and thought, 'You'll get there, girl! And poor Johan only has a chance with you on your terms, that much is already clear.' She grinned again and waved goodbye to Eva and Johan. Her shift was over. Five seconds later she was on her bike, on the long journey first between the trees, rustling in the sea breeze and then up and down through the dunes to her small house next to the Posthuys.

That night she slept restlessly. In her dream, wet, transparent creatures crept around her house. Pale hands with webbed fingers pulled open her kitchen door. A hunched figure stood at the foot of her bed. Cold seawater dripped from her hair onto Karlijn's sheets. The creature pointed a piercing index finger at Karlijn's sleeping face. "Yes, you broke that pact," she said with difficulty. Then she revealed her razor-sharp teeth in a parody smile. "But yes, you're going to pay!" Karlijn woke up with a scream. She was alone in her house. Karlijn felt something wet. Cold sea water on her sheets. A shiver crept down her spine. The black in the sky had all but disappeared, replaced by the steel gray of the very early morning. With the light came the disillusionment: transparent beings did not exist. She made a strong pot of coffee and clicked 'Good morning Netherlands'.

An hour later she arrived at 'de Bolder'. Everything was already open; Herman from the breakfast crew had certainly opened everything to dispel the alcohol fumes. It sounded like he had also put on some morning music. 'Hey!' Karlijn shouted over the radio. 'Herman? How how! Just tone down the noise, man!' While she was on her way to the radio, she noticed that it was a bit messy. But when she finally turned off the stereo with a bang over the speakers, the enormous chaos really came into focus. In the overwhelming silence, she slowly scanned the store. It wasn't just like there wasn't any clean up last night; it was as if everyone had gotten up en masse and left the party. Karlijn heard, thin and far away, someone screaming. Someone else was screaming now, and as she walked outside she heard the worried buzz of campers coming from all around. Tents unzipped and Karlijn now heard, in addition to the screams, also screams coming from the tops of the dunes. With a sickening suspicion, Karlijn set off towards the top of the dune. She heard all-terrain vehicles driving onto the beach behind the dunes. A rapidly approaching helicopter. At the highest point of the path through the dunes she was stopped by two police officers. Their police car sat diagonally on the path from the seaward side, doors open and the engine still running. A KNRM boat had been hastily pulled onto the beach, and more officers were wading into the sea up to their waists with shocked faces. A NOS helicopter hung above everything, with a cameraman hanging out rather than in the vehicle. And in the middle of it all, everyone who had been in the Bolder last night was floating lifelessly on the waves.

Four.

The past week had passed in a blur for Karlijn. Every time her thoughts turned to the events at the Bolder, she pictured Eva's lifeless face. This had never happened before. Never so openly, so boldly. What had happened after that gruesome discovery of the bodies in the sea remained in her mind as separate images that had little to do with each other. There had been a press conference. Vlieland had been on TV screens all week and social media were also red hot. Images of camping Stortemelk went around the world. Everyone who knew nothing about what happened was interviewed, such as the mayor who actually came from Vlaardingen and was therefore not a real islander. A whole procession of hot travelers and experts passed by in the news. Gerri Eickhof, John van den Heuvel, Hessel and Wiebe van Dijk, everyone had something to say about it. Descriptions of what happened ranged from 'tragedy' to 'misdeed', but the bottom line was that absolutely none of those interviewed had even the slightest inkling of what had actually happened.

In the meantime, the 'real' island council was on edge. They met at two o'clock in the morning. In the attic of the natural history museum 'de Noordwester', among the bizarre collections of beachcombers' finds and war memorabilia, emotions ran high. Old Gerben Koudenburg jabbed a crooked index finger in the air for Karlijn: "You!" he hissed. 'You had to play the heroine if necessary! And in doing so, upend centuries of tradition!' "You call that tradition?" Karlijn shouted. 'It's an ordinary horse-trading! Instead of making sneaky dates with those brats, you should protect your tourists better! All your tourists!' "You just see it all as a joke!" Koudenburg was almost foaming at the mouth now. "We're talking about supernatural beings here!" "Supernatural?" said Karlijn, 'When I hammered that bitch on the head, she was in pain! And I bet they can bleed too, just like you and me!' Just as the old man was about to launch into another tirade, the yak herder stepped forward from the shadow of a battered buoy. "Stop it, both of you!" he said. 'It doesn't matter how it happened. We are the only thing standing between the sea people and the tourists. Karlijn may have acted impulsively; This was bound to happen at some point! It is high time to revive the island council. We...' The yak herder was interrupted by a member of the council rushing in. 'The Sea People! The siren.. The bitch is at it again!' he gasped. 'Now at hotel Seeduyn!' Everyone started talking at once, but the yak herder hit a barnacle-covered torpedo once and shouted, "Silence!" And it was quiet. 'Gerben! You close and ensure that there is nothing left that points to this meeting. The rest of you grab anything that can serve as a weapon and follow me.” Shoes rattled down the stairs. An old wooden chest emerged from a closet door. Two WWII service rifles emerged from long sheets. Karlijn had a Lüger pistol in the inside pocket of her jacket. Her grandfather had put the previous owner, a German officer, 'out of his misery' and took over the weapon. When Karlijn asked what suffering he meant, grandpa invariably said: 'Being a Nazi, girl. Out of the suffering of being a Nazi.” Karlijn had inherited the gun together with her grandfather's house. Not that that was anyone's business, she thought. Another boat hook and two hammers were added to their arsenal, but that was it. Without exchanging another word, the island council, six men and four women in total, got into a large white van and drove as quickly as possible along the Badweg that led straight across the island from the Noordwester to Seeduyn. The yak herder, who was behind the wheel, did not bother to slow down at the hotel. He rode down the dune until the wheels got stuck in the sand. Front and back doors flew open and the council poured onto the dark beach. There was a strong wind and there were whitecaps on the waves. Movement was visible at the boundary between land and water. Karlijn and a councilor named Gosse, who had the boat hook in his hands, were the first to run towards the waves. Karlijn kept still, her legs wide in the sand to aim properly. 'Gosse, move aside!' she roared above the wind and the waves. Gosse could not hear her, but he ducked when he saw the Lüger. Karlijn aimed and shot three times in quick succession. She heard a scream of pain. That couldn't be a tourist. They were all too far from the world to shout. The group standing in the water here looked aimless. Another sign that she had caught someone from the Sea People. When they had rounded up the hypnotized tourists, Karlijn saw a poisonous green puddle on the beach. 'Gosse!' she shouted. 'Look! You see, they can just bleed!' Gosse was just in time to see it and he nodded in agreement. Then the waves washed it off the beach again.

Five.

Gerri Eickhof stood in a hideous purple coat on the Wadden promenade with the rapidly approaching ferry from Vlieland in the background. He reported on the rapid exodus of tourists from the island to the mainland. "COVID - this is the answer of the mayor and aldermen to every question regarding this exodus of holidaymakers, which can almost be called an exodus," Gerri rattles off. "But wasn't COVID a ghost of the past everywhere in the country-" Karlijn clicked the TV with Gerri off. Exhausted, she sat on the couch in her house near the Posthuys. Something was bothering her. Something Seeduyn's night watchman had said. After that very first confrontation between Owi Funur and the yak herder, the night watchman had to wake the old man up, as if he had fallen under the influence of the Siren. How could that be? Islanders couldn't be hypnotized by the bitch, could they? And the children she had saved, two boys aged twelve and eight and a girl aged four. For the time being, they were included in the Gosse family, but wasn't it high time that they were reunited with their family? Did they have no grandparents, no uncles and aunts to go to? The more she had to deal with the Island Council, the less she liked the secret stuff. Gosse's beat-up SUV stopped in front of her door. Without preamble, he started talking when she opened the door: "Do you have the TV on?" "Uh, no, I'm just turning it off-" she started. "Turn it on," Gosse shouted and he walked straight past her into the house. Karlijn flicked the TV back on. Gerri came into view again, but now two shades greener and paler than normal. The ferry in the background was strangely crooked. '- suddenly got stuck on the Pollendam!' Gerri said panicking. Meanwhile, the cameraman zoomed in on the ship: 'It looks like, no, this is really happening!' said Gerri, "People are jumping ship!" In the meantime, a crowd had gathered on the Harlingen quay, and excited shouts rang out from them. Suddenly, two men in impeccable suits appeared on either side of Gerri and for the last time the camera zoomed in on the boat. Just before the lens was covered by a hand and an authoritarian voice: 'AIVD! stop filming!' shouted, a wet and primitive face came into view. It was too grainy to see clearly, but many viewers later agreed that it had been an "inhuman" sight. That was of course an initial reaction; Later, the same people felt that they had allowed themselves to be too carried away by the general atmosphere of panic that Gerri Eickhof had created.

Meanwhile, Karlijn and Gosse were watching the broadcast with their mouths open. 'That is it!' Karlijn shouted. 'The AIVD, the army... this is too big for us! We have to be open about things, we can no longer do this ourselves!' Gosse ran his hand nervously through his hair. "You know," he said, "I'm afraid you're right!" At that moment, an army jeep stopped in a cloud of dust behind Gosse's all-terrain vehicle. Three soldiers and an officer jumped out. The officer recognized Karlijn; she had been stationed at the air base, which was even further west than the Posthuys on the island, for as long as she could remember. 'Karlijn de Visser and Gosse Versmeden?' the officer barked. "Well, that's also a coincidence..." Karlijn stammered, "I'm just telling Gosse..." "Get in!" the man barked again, "You will be placed in police custody while the investigation is ongoing." "Well, since you asked so nicely…" Karlijn grumbled. 'But, Willem, because that's your name, right? What is all this?' Lieutenant Willem sighed tiredly. 'Listen Karlijn,' he said softly, 'this theater is just needed...' he nodded unobtrusively to the young soldiers, fresh from the shore. "For them," he said. "Come on, the rest of the council is already there."

When Gosse and Karlijn were led into the meeting room in the basement of the air base, the sour face of the old Koudenberg was the first thing that caught the eye. It seems, Karlijn thought, as if his head can only stand in one position. Although he looked sour, he acknowledged her presence and that of Gosse with a nod of his head. Islanders. Council members. The yak herder also nodded. His gaze was unfathomable. After a few more short greetings, there was a scraping of chair legs and creaking of seats. As usual, the yak herder spoke. “Councillors,” he said simply. 'There are - to most of you - some new faces at this table. Lieutenant Willem van Kemenade is a familiar face, although few of you knew that he is an insider of the Council. There are representatives from the Councils of Texel, Terschelling and Harlingen, whom we also address in exactly the same way. So: Texel, Terschelling and Harlingen. Names are not necessary. I give the floor to the Lieutenant.' 'Thank you,' said Willem. 'And leave that Lieutenant nonsense aside. We are in a difficult position. The Commander of the Armed Forces, Onno Eichelsheim, yes, sorry, that's his name, has ordered a rigorous but discreet approach. In other words: bombing under the guise of exercises.' Lieutenant Willem fished his glasses off his nose and began to polish them laboriously with a sleeve of his army green sweater. He said: 'We, as a council, of course know that such an action will only piss off those green bitches tremendously.' Karlijn said nothing, but just raised her eyebrows. Eichelsheim's plans didn't sound that bad to her. Lieutenant Willem continued: 'The precision bombing is taking place at this exact moment, so this meeting…' Here he interrupted himself, because he could no longer be heard above the violence of oncoming bombers, who 3,2,1, dumped their payload and marched again to the sound of thunderous explosions. The old barracks above them shook to its foundations. The entire assembly was hunched over the conference table, some with their fingers in their ears, waiting for the noise to pass and the dust to clear. When this was finally the case, Lieutenant Willem said: '…not a second too soon.'

Six.

To say that siren Owi Funur heard it too was an understatement. She lay on the edge of water and sand on the Vliehors, her ears far exceeding the sensitivity of sonar equipment, ringing with an overpowering beep. She slowly came to her senses. Her ability to perceive at long distances also returned, and with it she sensed something large coming from the direction of the deepest point of the Strait of Calais. Something awesome had been awakened. Something that even a being like Owi Funur was reluctant to wake up to. Owi dived back into the water, here and there waking her peers from their stupor after the bombardment. After the creature woke up in its hiding place at a depth of 120 meters, an intense pulsation followed that was undetectable to humans, but terrified whales, dolphins, sharks and all kinds of fish. The parents of the three children that Gerben had welcomed into his family walked across the seabed. They came from among the remains of what had once been West Vlieland. Johan, the bartender from 'de bolder', walked a little further. His once cheerful smile had turned into a grim grimace. Slowly but surely the sea around Vlieland was abandoned by the sea people. Hundreds staggered or floated through the deepening and darkening water.

Karlijn looked at Gerben after the last sounds of the bombers had died away. Gerben gave two thumbs up. Karlijn smiled. The Council had its back. She was sure that this bombardment was much more effective than all that old man nonsense. Later she often thought back to this moment.

 

Karlijn, together with Gosse and his wife Anja, the army, the government and the AIVD, not to mention a lot of tourists, were very satisfied. It had been quiet on the island for months now and the high season was in the meantime in all its colorfulness and profitability. What had happened was terrible, but in Karlijn's opinion the best way to honor the dead was to make hard money in a COVID and siren-free high season. The news about the evacuation of tourists and the stranding of the ferry on the Pollendam quickly became old news, especially when all restrictions for Vlieland were lifted shortly afterwards. De Bolder and therefore all catering establishments, which was quite a lot, were running at full speed. In the meantime, Karlijn was working so hard that she hardly followed the advice anymore. The last she had heard of them, they were doing choir singing, a kind of mix of old Gregorian chant and Tibetan meditation and incantation songs. In short, it had become a kind of singing society for which she had no time.

The Gulf Stream that flowed all the way from the Caribbean Sea through the Atlantic Ocean and finally squeezed through the channel between the Netherlands and England was powerful and warm. The climate in Europe would be significantly colder without this submarine artery. However, at one specific spot in the Puerto Rico Trench much further west, it was anything but warm. At a depth of 8,000 meters under the sea it was cold and dark. You would say that little could live here. Hundreds of sirens stood along the edges of the undersea abyss, peering into the depths. Something had woken up. Extremely fine, but endlessly long tentacles had carried a message to this trough. Something had hurt the unit , on an island far away, in a cold sea. The thinking, conscious part of the unit was a stark white mass of plankton that took the shape of a giant octopus and then a whale. In fact, it could take any form it wanted and this time it wanted to be a siren, with long tentacles instead of arms. It spoke. It didn't matter that the unit's language was in such an ultrasonic range that people couldn't hear it. It wasn't meant for them either. For the assembled sirens, on the other hand, it was deafening. "Punny almost-human creatures...why am I awake?" it said. "I don't know, oh mighty unit..." Owi Funur wailed. 'Quiet!' the unit roared. "I don't need your cowardly excuses and whining!" It heaved its considerable mass of a body from the trough. Tentacles, consisting of hundreds of tuna fish and barracudas, moved across the seabed in a carefully orchestrated ballet. 'It was time for some exercise. I'll find out for myself, you worthless creatures!' And it headed for three small islands off the coast of Venezuela.

On one of those islands, called Bonaire, diving instructor Eric de Visser was on his way to Gotomeer with his pick-up truck, diving equipment and two student divers. The Goto Lake was located in the middle of a nature reserve and was therefore a 'no-go area', but where the lake flowed into the sea, diving was allowed. For Eric, traveling with students also meant providing the entertainment, so he chatted happily. It was a completely different experience visiting the lake alone. Alone with the deathly quiet landscape, hills and hills full of cacti and crooked spiny trees under a sweltering tropical sun, it was downright a surreal experience. Instead of the dinosaurs you would expect, there were bright pink flamingos walking around on long, bony legs.

"Last week we came across four sea turtles here and I think six manta rays," Eric said as he hoisted the equipment out of the back of the truck bed. 'I'm curious to see what we find today!' The students, a couple in their late thirties, were infected by his carefree, downright sunny mood. Few suspected a more melancholic character beneath that sunny layer, sometimes bordering on sentimental. He was not ashamed of that. He was a sun with a permanent wisp of cloud in front of it. So be it. 'Wow, what colours!' The male student said, gesturing towards the clear turquoise sea water. "It's still unbelievable no matter how many times I see it," his wife said. The two of them stood in water up to their knees. Eric was still standing on the beach, checking the last things on his equipment, after first checking with his students. "Hey, and remember: it is seriously vital that you wait for the instructor…" Here he was interrupted by a tremendous crash and splash, coming quickly towards them from the direction of Lake Togo. Eric quickly looked up in the direction of the sound and was almost washed off the beach by some sort of tidal wave. Fish and aquatic plants crashed into him and it seemed as if a huge sea creature was squeezing through the mouth of the sea. Crabs and lobsters, jellyfish and even dolphins rushed past his eyes as one living thing. Then it was over, plowing straight towards the horizon. Was it a whale? An octopus? It had to be the largest sea creature he had ever seen. But he had to get his students out of the water! Where were they? 'Sjors!' he shouted. And: 'Emma!' But no matter how he searched, first alone, later with colleagues and the police, the coast guard, with boats... they disappeared without a trace.

I can't handle this anymore, it said on Karlijn's WhatsApp. It was a message from Eric de Visser, her brother on Bonaire. Even though I'm no longer under suspicion and everyone says I couldn't do anything about it, it still gnaws at me. They were right in front of me, damn it! There was nothing you could do about it, she texted back. Can you get back to work? Maybe that's the quickest way to process this? They were my responsibility so no, I am not going to dive and I don't know if I will ever do that again! Karlijn could clearly see from the spelling mistakes that Eric was upset. What do you want to do now? she asked. She read: .. Eric is typing. It took a while and Karlijn sighed tiredly. Now that again! Then the text came again: Whether I want to work or not, I have to talk to a psychologist first, my boss says. The dick! Since there is no psychologist on Bonaire -Divers Paradise!-, I have to come to the Netherlands. Can I crash with you? I really don't know how long, sorry. Karlijn, who was already regretting her earlier impatience, rattled her thumbs and forefingers: Of course! You can stay as long as you want, then the guest room will also be used. When are you coming? He typed back: I'll let you know when the time comes. Thanks and see you soon, sister! See you soon, she typed, and don't be so hard on yourself for once - you really couldn't help it. No more news came back from Bonaire . Karlijn put the cell phone back in her pocket.

Owi Funur was at the forefront of the unit, which crossed the Atlantic Ocean at breakneck speed. She didn't know whether to feel powerful that she and her peers were a part of this or whether to feel humble for the same reason. In addition to sirens, the unit consisted of every species of marine life you could find on a trip beneath the waves from Puerto Rico to Vlieland. Sharks and dolphins circled each other like distant relatives who had found each other again after years. Portuguese warships and sea snakes kept the vast school of marine life in check. Tuna, barracudas... an almost endless stream passed by, now taking the shape of an octopus, then that of a whale or a siren... creatures swimming around among them that no human had ever seen. Not for the first time, Owi wondered what it was that had been awakened by the bombing near Vlieland. We can't argue with it, she thought. It's bigger and older than us. And I have never encountered anything that exerts such power over all marine life. She looked to the side, where her sister Zarasa was darting along with her, like a dolphin in and out of the waves. Zarasa came closer, raising her eyebrows in question: What is it, sister? We're going to beat them up, don't you like that? Owi did not answer immediately, but glanced over her shoulder, where she guessed the unit's presence from the glint of plankton. She silenced her thoughts, shielding them the way you would silence your voice in a library. I don't know what we've gotten ourselves into, she thought. Are we at war with the people? If it were up to me, we would just be making the seafolk bigger again. The pact with the islanders ensured that this happened in a quiet, unobtrusive way. Not like before, when people hunted us and we were burned. Her sister had a thoughtful frown on her face. The sparkles on the underside of the waves had free play on her graceful features. I admit that I wanted revenge, Zarasa said. Revenge for that crap they threw at us, that arrogance of those stupid people. That they broke the pact! But that kind of infantile lust for revenge is not for us, is it? Owi thought. That's human work! And what actually moves this unit? The unit has used us, Zarasa thought. This... thing we are a part of has put revenge right in front of us. But I think it just wants more, more. Yes, thought Owi, nothing needs to be filled in behind that lake... It's blind. But powerful, her sister said. And we are in the middle of it!

"Your ability to stay underwater for long?" said Karlijn. 'Serious? Are you also going to tell me that you actually come from the gnome forest?' 'The gnome forest!' Eric spluttered. 'Does that still exist?' 'Of course!' Karlijn said smiling. 'Still in the attic of the Noordwestermuseum.' It was quite late and Karlijn kept telling herself that she had to work tomorrow, but the Vlielander Juttertje tasted very good tonight and they were completely immersed in stories of their shared childhood. Eric had been there for a few days, but this was the first evening they were both home and when Eric had started a crackling wood fire outside, the stories started flowing. It was quiet for a while and Karlijn saw Eric looking thoughtfully into the flames. He said, 'You know as well as I do that when I talk about it you always start talking about something else. But it's true. When I was six, I once scared Mom and Dad.' He didn't continue, so after a while she asked, "What do you mean?" Her brother looked at her sideways. He said, “When I tell you this, you just listen from beginning to end. It's not a fairy tale. No joke.' "Okay, okay," Karlijn said, raising her hands in a defensive gesture. Then seriously: 'I'm listening. Real.' 'Okay.' Eric said. "It was the summer of '96, when Dad still had that sailboat." 'I don't remember that,' said Karlijn. "Right," Eric said. 'You were two then. I six. I'd be surprised if you knew anything about that. Anyway, we were somewhere in the middle of nowhere when we dried up on the mud flats. Of course there was nothing strange about that, on the contrary; it was always very beautiful. It was sometimes a long wait until you got dry and we all fell asleep that afternoon. It was very hot, so you can easily lie down. I was the only one who woke up when we had been completely dry for a while. It was fantastic, the first time I experienced that. It must have been low tide for some time, because wherever I looked, the sea had given way to wet sand that shone in the sun. I didn't think twice - that's what you get when you're six, I guess - and ran onto the sand. Perhaps the best part of all was that you didn't wake up. The sea had transformed into a mysterious land, completely special to me, and I ran without looking back with my bare feet on the wet sand. I followed the endless ripple patterns of a hundred water channels through the seabed, to where they converged and became large, but now dry, rivers. Everything was beautiful. Everything was perfect in this world that seemed to come straight out of my head. Suddenly I felt a sharp pain in my big toe. It was just a small scratch and it quickly ran away, but the pain was not part of this world and I became aware of where I was again. Suddenly I didn't want to be alone, but safe with you. A cloud passed over the sun and I shivered from the cold. But wherever I looked, I didn't see the boat anywhere anymore. And the channels between my feet, which I had found so beautiful a moment ago, began to fill with ice-cold seawater. I still couldn't see the boat, but I could see my own footsteps coming out of the water a little further away. I started running in that direction, with water already splashing knee-high against my shins. Only after a long run did I apparently reach a higher piece of mudflats where it was a bit drier. And I saw the boat! It was a lot further than I had thought and... between me and the boat was a wide, swirling stream of incoming flood water. Still, I ran down into that stream, because it was the only way back. The moment I waded into that river, I realized what I had done wrong. The current grabbed me and dragged me away from you so hard and fast, I couldn't even swim in it. I sank like a stone. I remember how strange it was that, between the gusts of sandy water, I would sometimes see everything very clearly, underwater. I struggled with all my might to get to the surface, but the current only pulled me deeper into the sea. I had been underwater for so long that I felt as if I was going to suffocate. It became black before my eyes..' Eric paused, staring into the embers of the dying fire. 'Well?' said Karlijn. 'And then?' “Well, nothing then,” her brother said. 'For a moment it felt like something was tearing, here, behind my ears, and then the choking sensation passed. I was breathing, but underwater. It felt like breathing. And then I saw him. A very pale, greenish man. He pointed up from where he stood on the sea floor. As if he was showing the way. There isn't much else to say. I went in the direction he pointed. Found the boat. Dried off and went to bed. No one noticed I was gone.'

Eric woke up with a hangover at his sister's house. But this house still felt like his grandfather's house. Karlijn had inherited it, but she had clearly moved in without changing much. Eric understood that. Any change would rip the soul out of the old house. Fragments of the previous evening passed by and suddenly he remembered: he had told an incredible story about himself to his sister. But she believed him. He had clearly read that in her eyes. Maybe because she still had memories of that time, or maybe because she just knew when her brother wasn't talking out of his neck. After two mugs of coffee, Eric was back and jumped on his bike to get something to eat for that evening at the fir tree. He decided to take the cycle path through the dunes on the northeast side. It was not too late in the morning and there was a strong wind, so hopefully that scared the tourists off a bit. But before he started on the winding cycle path behind the dunes, he wanted to see the sea. That was just a tic of his, all his life. 'Home is where the heart is?' he thought. 'Fuck, no, home is where the sea is!' That made him laugh and he rode down the dunes until his bike got stuck in the sand and he ran the long stretch across the wide beach. Once at the waterline, he kicked off his sneakers, walked into the water up to his knees and inhaled deeply. And it was a good thing that he inhaled, because shortly afterwards something grabbed him by the ankles and pulled. Eric fell backwards into the shallow water and was then frantically dragged into open water. For the first few meters he only saw sand, water and air bubbles, but once in the deep end the water became clear and he could see far around him. He wanted to get to the surface, but someone's hands still held him by the ankles. Eric tried to kick himself free and get to the top. A voice sounded in his head: 'Give up and things will be easier.' The point soon came that he thought his lungs and head would burst and his eyes went black. Then not anymore. Something itched and tickled behind his ears and he thought, 'Gills. Damn, I'm not the Little Mermaid am I?' "Luckily not," said the same voice in his head again. Eric looked down into the depths. There was something familiar in that voice, in that face over which the light played. It dawned on him that he had been underwater for much longer than he ever thought possible. Although, how many times had it happened that he had surfaced after diving with a completely empty oxygen bottle? How many times had he convinced himself that it was a close call, when he actually knew that he was sometimes diving for an hour without oxygen. He stayed completely still in the water until he was right in front of whoever was speaking in his head. That could also be added: telepathy? The woman in front of him looked at him with undisguised affection. The kind of affection you feel with a family member. 'My name is Zarasa,' the woman in front of him thought. "Mom?" Eric thought. The woman in front of him seemed to break for a moment, but quickly thought, 'Yes. But not now, boy. You have to be quick now. I have spoken to Owi and despite our differences, a new pact must be reached. A pact between the council and the sea people. See, it's getting too big. After those bombings, something woke up in us that we had no control over.' "That huge thing that swallowed my students!" Eric thought. 'What?' Zarasa thought. 'Nothing,' Eric thought. "I think I know what it is something you're talking about." 'Then you know that we have no time to lose,' thought his mother. "You must warn the council!" "What are those old farts supposed to do then?" Eric thought. 'They know that very well, they have been preparing for months,' Zarasa thought. 'You just have to warn them that the unit is coming. They know what to do.' 'The unit?' Eric thought. “Unity is coming now,” his mother said. “That's all they need to know. And now I have to get back before I'm missed.'

When Eric surfaced again, he saw what looked like a rapidly moving molehill on the horizon. A cloud of seagulls followed in her wake.

Karlijn had started her second job early as a cashier in the supermarket in the marina. The shop was busy and it was impossible for her to see the unit on the other side of the island diving for the channel that ran around the easternmost point. Yet it did so, and the seagulls following it took flight for a moment and scattered across the sky.

Eric cycled like a man possessed along the path between the dunes, his clothes still soaking wet from the seawater. Four oncoming vehicles appeared. Tourists. They moved laboriously up a dune top as if in slow motion. Eric shot off the same dune top like a comet, shouting loudly and making wide gestures with one arm; fuck off! The result was that the tourists came to a halt in a large pile of tangled bicycle parts. He could barely avoid them and had to do everything he could to stay upright and on the path. When he reached the edge of the forest halfway across the island, he could still hear them cursing and moaning. He now headed for the old Nicholas Church and hoped that the council was meeting there to practice their idiotic songs.

It started with unrest in the supermarket. Karlijn had to raise her voice to mention the amount her cash register indicated. She looked towards the entrance as the voices of the customers there became louder and more restless. More and more people streamed into the store and it seemed as if it was getting dark outside for a moment. Right after that there was a thump that shook the entire building and sounded wet somehow . Another boom and the sound of breaking glass came from upstairs, where the restaurant 'de dining' was. People screamed both from upstairs and in the store when the lights went out. It was a clear day outside, but so many panicked people crowded into the store that they blocked the only window at the front. Karlijn was pushed through the rushing crowd to the back of the store, while the thunderous booms and screams continued. Somewhere an alarm went off loudly; That could also be added, Karlijn thought. In all the commotion she realized that her back was against the back door. The key ring was still there. With shaking hands she turned the key, which wouldn't budge. Until she realized she was turning the key in her nerves the wrong way. By now, the people around her were watching and sympathizing with her efforts. 'No no, you're doing it wrong!' said one. 'Leave me alone!' shouted another. Karlijn gritted her teeth and turned stiffly, this time in the right direction. When she had opened the lock, she wanted to call out to the people in the store, telling them they could get out, but she was thrown out by the furiously advancing crowd, and the people behind her became stuck in the doorway. Water dripped on Karlijns' head and shoulders and she looked up. Blinded by the sun, she could only see a constantly changing shape rising far above her. The most deafening boom yet came from behind her, accompanied by an abrupt silencing of screams from the direction where a doorway had been seconds ago. Cracked concrete and twisted steel now appeared among clouds of dust. Nothing was left of the door other than a steel plate that had taken the shape of a concertina, the key ring with a colorful key ring that said 'have a nice day!' could be read, still in the keyhole. Karlijn didn't even consider playing the role of a screaming dumb blonde here. As she sprinted toward her ATV barrel, she glanced over her shoulder to see if more attacks were coming. All she saw among the dust and chaos was one gigantic writhing shape going on a rampage. The sound of her faltering engine clearly attracted attention, because a long tentacle with a shark snapping blindly around it at the end came towards her. The engine started and Karlijn managed to speed away, despite the fact that the shark was smashed through her windshield and ended up twisting and turning in the back seat. She came out of her crouched position to see where she was going, but had to quickly move forward in her seat to avoid being bitten in the back. She drove at full speed to the front of the building, where the squirming colossus had lifted itself from the marina onto the quay, the shop and the restaurant. At the last moment, Karlijn was able to throw herself out of the car. Then it was grabbed by the thing that Karlijn spontaneously called 'the fidgeting bitch'. Scissors, tentacles and teeth tore the car apart as if it were made of aluminum foil. The petrol tank also suffered and the fuel flowed freely over the fidget bitch. There were bodies on the ground, people running and screaming everywhere. Karlijn laboriously lifted up an overturned patio chair and took a seat. That fidgeting bitch ruined her day. There was a pack of cigarettes on the table. And a zippo. Maybe the day wasn't quite over yet. She opened the zippo and stroked the gear. A nice, high flame. With a beautiful arc she threw the zippo at the remains of her car. Nothing for a while. Then a thunderous bang and splashing sounds as the bitch burned herself. Squeaking, groaning shapes plunged into the sea, hissing. But most of the fidgeting bitch looked up high to see which grub was there biting her toes.

Eric didn't slow down as he drove through the open church doors. He found himself in the middle of a practice of Gregorian and Tibetan incantations and he had to admit that it sounded impressive. The low tones resounded so deeply in the small church that the stained glass trembled in its grooves. The contrasting high parts were so intense that it hurt. Where, Eric didn't know that either. Be that as it may, haste was of the essence, so he rang his bicycle bell loudly and shouted, 'Everyone listen! The unit has arrived!' In the silence that followed, everyone in the council looked at him. To his surprise, there were also a number of sirens, male and female, standing some distance from the council. 'What are they doing here?' he shouted. "They're here," the yak herder said, "because they're family, Eric." 'What? But..' Eric started. 'Yes. So many questions, so little time, boy,' said the yak herder. At that moment, Erics' phone rang. Karlijn. He answered and again the council was silent as everyone listened to his sister's excited voice. The unit was on its way, she said. She had commandeered a bus and loaded everyone she could quickly gather into it. First the unit followed them overland for some distance. When that proved too difficult, the fidgeting bitch had thrown herself back into the sea and was now swimming parallel to the bus, which was racing along the harbor road to the village. The marina, she said, was a thing of the past.

Karlijn stopped the bus right in front of the ferry departure hall. Line 1 was standing in the middle of the road when they threw open the doors. Her passengers needed no further encouragement and poured into the square, screaming. Karlijn ran after them, trying to alert people to what was coming racing in the harbor. But she absolutely did not get through to the people. Screaming at the top of her voice, she plowed through the slow shopping crowd. If people were already looking in the direction of where she was pointing, they immediately picked up their phones and started filming and photographing the swirling water. A ferry had just arrived ten minutes ago, and the quay was chock full of luggage carts, bicycles, cargo bikes, scheduled buses, luggage vans and passenger cars. In between, a crowd of people moved like I have you there, completely adrift and slower than a snail. Somewhere in the middle of it Karlijn was bawling. No chance. Until something came up on either side of the ferry. The people closest to it apparently could see something that the rest could not see, because from there came excited shouts, as if there were fireworks. Whatever it was, it steadily grew over the people, the ferry, and then the terminal. An increasingly large group of people now saw that something was going on and a sound of wonder, not even fear, sounded from many throats, while against the sunlight a huge, dark column of never-ending inner movements rose high. The first splash of seawater dripping from the column into the square competed with the increasingly louder intermingled voices of the confused crowd. A tourist with a T-shirt that said: 'We had a party on Vlieland!' stuck his hand in amazement into the slowly rising water. Immediately he let out a high-pitched cry of fear and pain. Something pulled him into the column up to his shoulder and the water turned red. His second, even higher scream was abruptly cut off as the man was swallowed whole by the column. People standing near him backed away. The rising waters of the unit were teeming with teeth and tentacles. Sharks, jellyfish and rays rose high above the crowd, ready to lash out and tear apart. Just then, a deep, organic sound, many times louder than a ship's horn, sounded from all corners of the square. The purposeful movements of the unit froze and suddenly the whole thing exploded above the people. The chaos was total. Karlijn saw a fat man fighting for his life with a shark on his calf. She ripped a bicycle from a stand and pounded the shark's head until the animal let go and slithered toward the water. Despite the panic and people struggling with sea creatures everywhere, it was clear that the people had the upper hand. It could have been many times worse. Still, she still didn't feel completely comfortable. Out of the corner of her eye she saw water flowing in the wrong direction again and sliding shapes regrouping.

 

 

 

Karlijn turned around and now saw very clearly what was nearby. A narrow column of moray eels and electric eels rose about two meters. The heads hissed viciously and in an instant the column stretched up and forward until it was ten feet tall. Karlijn grabbed an abandoned suitcase from the ground and waved it menacingly at the eels and moray eels. "No, I wouldn't be impressed by that either," she said wearily to the fidgeting column, which now began to surround her in a spiral shape. She lashed out and the suitcase managed to break the column. It felt as if the water between the moray eels was made of wallpaper paste. As quickly as it had been interrupted, it flowed back together and an exceptionally large electric eel in turn lashed out at Karlijn. A shock went through her body as the bitch bit her on the forearm. The pain almost made her drop the suitcase from her right hand, but with the shock the adrenaline kicked in and she knocked the moray eel off her left arm with the suitcase. At the same moment that sound sounded again like twelve ship's horns at the same time. The moray and eel column exploded before her eyes. From one moment to the next it lost its coherence and the moray eels and eels fell wriggling onto the tiles. Karlijn hit the hoses with the suitcase until it creaked open, revealing its contents of shorts and T-shirts. The sea snakes still hissed, but lost their initiative and instinctively slithered back to the water. A yellowish-white substance, now friable and motionless, was left behind when the seawater flowed back. "That's the stuff that makes up unity," said a familiar voice behind her. 'It's a kind of plankton. All those animals eat it and it drives them crazy. But it's not just food, it has a mind of its own. It is also in the seawater. Control it. Just like it controls those sea creatures. But...I have to do something.' It was the yak herder. To Karlijn's surprise, he had an enormously long, curved horn with him. Coincidentally, she had recently seen a documentary about Tibet and this thing featured in it. It was absurd to see such a thing here and now and even know its name: a Dung Chen. The yak herder did not put his lips to the mouthpiece, as you would expect, but vomited such a deep, subterranean guttural sound about five centimeters from the instrument that Karlijn expected his intestines to leave his body through that horn at any moment. The result was deafening, especially in combination with the eleven other Dung Chens served by the other members of the council. In addition to the typical Tibetan low tones, high notes could also be heard in the form of Gregorian chanting. Six women for the high parts and six men for the low parts. The sound resonated in Karlijn's stomach and made her teeth chatter. Karlijn saw her brother standing among the tourists covered in jellyfish and tuna. Like many others, he had his hands pressed to his ears. The unit's water columns of sea creatures that had just shot up again shattered and this time a stunned orca fell flat on its stomach on the harbor square. While he was fidgeting in all directions in fear, a whale came down with great force and, in addition to seven bicycles in a bicycle rack, also crushed the statue of Willem de Vlamingh, something that had a certain justice in it. Enraged, the animal knocked over a battery of tourists with its tail and left Vlieland straight through the ferry departure hall, leaving splintered wood and glass in its wake. Once it reached the sea again, it slid under the waves, then jumped high out of the water once and buried the entire harbor square in a wave of foaming sea water. No one was standing there anymore, a few people were pulled back into the sea by the current, but most of them slid helplessly across the square on their backs or stomachs. The unit made several more attempts to regroup, but the council with their Dung Chens crushed it time and time again. Moreover, the sea people were busy driving apart all remnants of the unit with tridents. The dead and injured were pulled from the thin layer of water on the square. Cries of pain and sorrow could be heard everywhere, but then it started with a few people, then more and more and more: a wordless, raw cry of triumph from many throats.

The TV was on in the Bolder. The camping canteen and music temple was closed to tourists for one evening. 'Municipal consultation regarding damage caused by tornadoes,' was written in chalk on the black notice board. The yak herder carefully emptied the beer bottle into his glass, his ears still registering what was said on the news. 'This morning the New York Times spoke of a very convincing planned hoax on an island off the coast of the Netherlands .' said the newsreader of the NOS news. 'The island in question is of course our own Wadden island Vlieland, of which there is currently an endless stream of videos doing the rounds on YouTube, Instagram and so on. A spokesperson for the municipality of Vlieland neither denied nor admitted that the film footage, which shows a kind of prehistoric monster that appears to be targeting the island's harbour, is real. However, he wanted to confide to us that the publicity surrounding the recent events has certainly not done the island any harm. Not only is there currently an unprecedented run on ferry tickets, summer accommodations are also fully booked for the rest of this year. And we haven't even mentioned the caps, shirts and scarves that are selling like hot cakes.' A broadly grinning tourist came into view wearing a shirt that said: 'Move over, Loch Ness, Vlieland has a monster that REALLY kicks ass!' The newsreader continued: 'I am sitting here at the table with publicity expert Luyder Schreeuwe. Luyder, this is not the first time that such a large-scale hoax has been carried out, so what makes this example of Fake News so unique?' Scream pressed his fingertips together. “In a word: coordination,” he said. He paused dramatically, then: 'Look, everyone knows that you can visualize anything you want with a green screen. What is more difficult: placing something that is not there and then filming it in a way in which all measurements between camera and subject are exactly correct.' The newsreader shook his head slightly. "Sorry, you're just going to have to..." "Bullshit," growled the yak herder. He turned off the TV and turned to the council. 'But we talk a lot, which suits us very well. Nowadays, if you want to keep something very hidden, it is best to reveal it with a lot of fanfare! Because then you know for sure that no one believes you.' "The harbor square has already been completely cleaned and the ferry terminal should be completed by the end of this week," Karlijn reported. 'We have also noticed that even those who have come face to face with the unit are beginning to have doubts about what they have seen. A tornado is slowly but surely becoming a more appropriate truth than a story about a sea monster. Of course there are always people who continue to adhere to a less comfortable truth, but they suffer the same fate as the wappies in corona time: no one believes them and they also look like a bit of a fool.' There was some chuckling in the council. Gerben Koudenburg spoke: 'We are also working hard in the marina. We have supplemented the story of the tornado there with a story about a renovation that has been imminent for some time. Going well too, so. I would like to close the meeting for the moment. There are plenty of details to discuss, but I think we'll have a more complete picture of the situation by tomorrow evening. Tomorrow evening, nine o'clock and then back to the attic in the Noordwester as usual.' Afterwards, the yak shepherd, Karlijn and Eric drove to Karlijn's small house near 't Posthuys. Eric built a fire outside and the bottle with Juttertje also appeared again. At one point Eric said, 'What about those sea people? Those Sirens? Are they enemies or friends?' “Neither,” said the yak herder. "They're family." Karlijn looked up sharply when the yak herder said that. "Yes, yes," said Eric, poking the fire. 'And you mean that symbolically, surely? You talk just as vaguely as those other old farts on the council! Be clear, man!' The yak herder stood up. 'Foggy?' he said. 'I'm your father, man! How clear do you want it! Yes, and from you too,' he threw at a surprised Karlijn. "Zarasa is your mother, Owi Funur your aunt…" His voice trailed off as he saw the surprised expressions on his son and daughter's faces. "Sorry," he finally said. 'That wasn't the way I wanted to tell it. The truth is that it is all family, the council; the sea people…man, half our family lives underwater! And now fortunately we had a common enemy: unity. But you have also noticed that things are not smooth sailing between the council and the sea people... but let me first tell you about our family, you are entitled to that...' The yak herder and his children continued to talk for a long time that night. You can read a lot about that in the next part: 'Sirens' (note that second 'n' in the title). But first I'm going to write something else for next week.

                                                                       End of Siren part 1.

 

Een.

De stilte was diep onder de dennenbomen. Toen een brekend takje die stilte doorbrak, werd het geluid meteen in de kiem gesmoord door de dikke laag dennennaalden. Een jonge vrouw stond op de helling achter de vuurtoren van Oost Vlieland. Haar ranke gestalte leek deel uit te maken van de grillig gegroeide bomen in het heldere maanlicht. Een eindje verderop stond een wat dikke man, slechts gekleed in een onderhemd en boxershorts. Zijn ogen waren open, maar de uitdrukking erin was er één van diepe slaap. Af en toe leek hij bij zijn positieven te komen, maar dan zong de jonge vrouw heel kort iets met een ijle melodie en was hij weer onder zijl. Willoos sjokte hij weer achter haar aan, dieper het bos in. De takken en naalden onder hun blote voeten leken hen niet te deren. Ze kruisten een voetpad, maar volgden het niet; de vrouw leek op een eigen kompas door het bos te glijden. Ze hield stil bij de achterdeur van een vakantiehuis om haar onnavolgbare lied zachtjes te zingen. Niet veel later openden een man en vrouw in pyjama en nachthemd de deur en sloten zich aan bij de stille tocht door het bos. Ze hadden dezelfde lege blik in hun ogen als de dikke man in zijn boxershorts. De tocht leidde naar het Hotel Seeduyn, nabij het strand. In een gang op de begane grond, een seconde geleden nog verlaten, stroomde het vol met slaapwandelaars. Een nachtwaker zag het gebeuren op zijn monitor. Hij stapte resoluut op vanachter de balie en ging het kantoortje daar achter in. Hij wiste de opname. Hij was een eilander. Het ging er niet om of het goed of fout was. Wat eilanders deden bleef op het eiland. De gang was alweer leeg. Buiten volgde een groep van inmiddels dertig vakantiegangers het ijle liedje van de jonge vrouw. Over de duinen ging het. En weer door het bos. In volslagen stilte volgde de in pyjama’s, nachthemden en ondergoed gestoken groep haar tengere gids, ditmaal tussen de yaks door. De exotische runderen hadden hier hun eigen leefgebied en ze waren zo veel mensen niet gewend. Ze snoven en schudden hun lange, puntige hoorns. Een zware, bevelende stem maande de yaks tot de orde. De tengere vrouw reageerde als een gebeten slang en siste kwaadaardig. Het was slechts de yak-herder.        ‘Owi Funur, ben je daar weer?’ zei hij. Bij wijze van antwoord ontblootte Owi Funur haar rij van vlijmscherpe tanden en ratelde venijnig enkele zinnen in een taal die niemand zich meer zou wíllen herinneren.                                                                                                                                                            ‘Ja, ik weet dat je ze mee wil nemen, Owi,’ zei de herder, ‘maar bedenk je je wel dat er regels zijn?’ Owi kermde van frustratie. Nu waren er een hoop gruwelijke dingen die een sirene kon uithalen, bedacht de yakherder zich, maar liegen was daar niet één van. Dat konden ze niet. En er was één vraag die hij kon stellen en waar zij op moest antwoorden. Maar Owi greep haar kans en voordat hij het kon voorkomen, zong ze hem in slaap.

De hemel begon al grijs te worden van het naderende ochtendlicht toen de yakherder wakker werd geschud door de nachtwaker van het hotel. Verderop stond de terreinwagen van het hotel stationair te pruttelen.                                                                                                                                                              ‘Wordt wakker, man!’ schreeuwde de nachtwaker. ‘Ze heeft er meer dan ooit!’ Met een onverstaanbaar gegrom kwam de yakherder overeind. Hij zwaaide op zijn benen, maar riep al: 

       ‘Ríjden, rijden dan!’ De yakherder wist zijn portier pas dicht te krijgen toen de auto al vol in beweging was. De nachtwaker scheurde de duinen over en naar het strand. In het westen was de kust nog in het donker gehuld. Er was geen ziel te bespeuren op het brede, bleke zand. Waren ze al te laat? De twee mannen keken gespannen door de voorruit, terwijl het gebulder van de wind en de motor de cabine vulde. Lange tijd reden ze alleen maar. Toen stak de herder zijn wijsvinger priemend vooruit.            ‘Daar!’ riep hij. Het was nauwelijks te zien, een schimmige sliert over de breedte van het strand. De eerst aangekomenen verdwenen al onder de golven. Toen ze vlakbij waren, bracht de nachtwaker de auto abrupt tot stilstand en sprongen ze beiden in het water, dat hier al tot hun enkels reikte. De nachtwaker hield de slaapwandelaars die nog niet in zee waren gelopen tegen. De yakherder richtte zich tot Owi, die haar gezicht verwrong tot een woedende grimas.                                                                            ‘De regels, Owi!’ schreeuwde hij. ‘Hebben ze hun geliefden verteld waar ze heen gingen?’ Wat nou, de regels, dacht de yakherder, er is maar één regel waar die bitch naar luistert. Hoe ze het wist, dat mocht Joost weten, maar Owi had het vermogen om op zoek te gaan in de hoofden van de mensen die ze in slaap bracht. Ze kon zoeken en zien of de eilandbezoekers ook maar één persoon ervan op de hoogte had gebracht waar ze heen gingen, zelfs als dat met moderne communicatiemiddelen was gebeurd, zoals What’s app of E-mail. Het was heel simpel: de mensen die hadden laten weten waar ze waren, hoe summier ook, waren niet voor haar, maar voor het eiland. Maar de ongelukkigen die in een opwelling waren vertrokken, zonder iemand te zeggen waar ze waren, die waren voor háár. Owi verdween razend in de golven, omringd met haar magere buit van zeven vakantiegangers. Mak als lammeren waren ze de zee in gelopen, totdat ze nog enkel bleke vlekken onder het zeeoppervlak waren. Drieëntwintig zielen had de yakherder kunnen redden. Het waren er nooit genoeg, nooit genoeg voor beide partijen.                                                                                                                                                         ‘Neemt ze ze mee naar Westvlieland?’ vroeg de nachtwaker, terwijl ze naar de golven staarden, met de nog overgebleven slaapwandelaars achter hen.                                                                                         ‘Waarschijnlijk wel, maar ze moet veel ouder zijn dan Westvlieland. Voor zover ik het van mijn grootvader heb gehoord, was ze hier al voordat er mensen woonden. Maar kom op, bel de vliehorsexpres, deze mensen moeten snel en discreet weer terug naar het hotel, voordat ze wakker worden.’ De nachtwaker grijnsde wrang:                                                                                                                ‘Ja, hophop snel! Want dit is weer gewoon een zonnige vakantiedag op het eiland!’

Twee.

Een week later, om dertien over twee ’s nachts werd Karlijn wakker in haar oude huisje vlakbij ‘Het Posthuys’ op Vlieland. Ze kon niet zeggen waar ze nou wakker van geworden was, maar ze ging op de tast naar haar voordeur en hield toen even stil om tot zichzelf te komen. Buiten hoorde ze iemand zingen, zachtjes, zonder woorden. Karlijn wist dat het geen vat op haar had – ze was een eilander. Maar desalniettemin ging ze ook naar buiten, net als de hotelgasten van het Posthuys, zachtjes wiegend op de melodie. Er waren een stuk of vijftien mannen en vrouwen buiten, allemaal mijlenver heen met hun gedachten, maar toch ook helemaal gefascineerd door het lied wat die onaards mooie vrouw voor hen zong. Want mooi was ze, de sirene die naar de naam Owi Funur luisterde. Haar gebit, dat af en toe glansde in het donker, was minder mooi. Er ging een rilling over Karlijns’ rug als ze dacht aan die vlijmscherpe dingen in Owi’s mond die voor tanden moesten doorgaan. Owi kende Karlijn nog niet en Karlijn was van plan om dat zo te houden. Maar Karlijn had als eilander zo haar verplichtingen en één van die verplichtingen was het beschermen van de toeristen. Nu speelde ze haar rol van gehypnotiseerde vakantiegangster mee met de rest van die stakkers. Ze zag iets waardoor haar hart een sprong maakte: er waren kinderen bij, deze keer! Twee jongens van misschien twaalf en acht jaar en een meisje van hooguit vier wiegden mee. Karlijn voelde zich als een B – actrice in een zombiefilm. Toch moest ze iets goed doen, want Owi had haar nog niet in de gaten. Waarom moest ze dit alleen doen? Er was een pact tussen de eilanders en de sirenen, en daar zou Karlijn Owi aan moeten houden. Owi mocht een deel van de toeristen houden: alleen de vakantiegangers die hun geliefden niet op de hoogte hadden gesteld van hun verblijf op het eiland. Het was de enige deal die de eilanders hadden kunnen sluiten, eeuwen geleden. Het betekende vaak dat de eilanders een hoop mensen kon redden, maar aan het pact viel niet te tornen: eens gegeven bleef gegeven. Het gewicht van de verantwoordelijkheid woog zwaarder op haar schouders naarmate ze dichterbij het strand kwamen. Waar was de yakherder? Hij was degene op het eiland die het beste om wist te gaan met de sirenen. Voor de toeristen was hij een stukje eilandfolklore, voor de eilanders was hij vaak het enige wat tussen hen en het zeevolk stond. Dus Karlijn was zich er heel erg bewust van wat ze hier kon betekenen. Ze trokken door het wuivende helmgras. Daarachter kwam het brede strand, wist ze. Maar daarachter kwam de onverbiddelijke scheidingslijn van de zee. Het was een erg donkere nacht en het waaide hard. Het zand sneed in haar gezicht en in haar handen. Ze moest haar ogen tot spleetjes dichtknijpen om nog wat te kunnen zien. Op hulp wachten was haar kop in het zand steken. Karlijn moest dit zelf doen. De angst sloeg haar om het hart toen ze de pas erin zette naar het hoofd van de stoet. Toen ze vlakbij Owi was, draaide deze zich als gebeten om naar haar. De sirene siste tussen haar scherpe tanden door. Karlijn richtte zich rechtop, in een houding waarvan zij hoopte dat het gezag uitstraalde.                                                                                                                                                              ‘Sirene, stop!’ Het klonk nogal knullig in haar eigen oren. Maar ze zette door. ‘Stop, sirene! Heb je volgens het pact gehandeld?’ De sirene stopte en gaf antwoord. Het was in haar eigen taal en het klonk als het natte klikken van een amfibie en het sissen van een slang.                                                             ‘Nee, ik weet niet wat je zegt!’ zei Karlijn, ‘Maar ik weet dat je míj verstaat! En ik weet dat je niet kan liegen! Welke mensen hebben hun geliefden niet verteld waar ze heen gingen?’ Owi keek haar kil aan.                                                                                                                                                                        ‘Spreek! Wie mag je meenemen?’ Plotseling grijnsde de sirene breed, haar rijen scherpe tanden onthullend. Spottend slingerde ze woorden in haar afstotelijke taal naar de jonge vrouw die haar durfde uit te dagen en deed een dreigende stap naar voren. Karlijn moést iets doen. Ze zonk op haar knieën in het zand, alsof ze toegaf aan Owi. Ze vulde haar linkerhand met zand en klemde haar rechterhand om een stuk drijfhout. Owi, die het ene na het andere scheldwoord uitbraakte, was volkomen verrast toen Karlijn overeind schoot, het zand in haar ogen smeet en haar hard op haar hoofd sloeg met het stuk drijfhout. Karlijn trilde van top tot teen, maar gaf het wezen nog snel twee harde slagen en gilde:                    ‘Wie? Geef antwoord!’ De sirene was kwaad, maar voorlopig overwonnen. Sprekend in haar sissende taal gleed ze tussen de mensen door en wees degenen aan die mee moesten. Vier. Vier mensen, deze keer. Karlijn wist dat ze blij moest zijn met zo’n klein aantal. Maar twee ervan waren kinderen. Met tegenzin knikte ze naar het onmens. Ze had geen keus. Maar toen de sirene met haar slachtoffers de golven in liep, viel Karlijn haar weer aan. Ze trok de kinderen bij de sirene weg en sleurde ze terug naar het strand.                                                                                                                                                               ‘Niet de kinderen!’ bleef ze roepen. De sirene viel naar haar uit en beet haar in haar arm. Maar de zon kwam op en kermend sleurde ze haar twee overgebleven slachtoffers mee. Twee seconden later schoot de yakherder Karlijn te hulp. Hij kreunde:                                                                                                    ‘Je hebt het pact verbroken! Nu kan ze ten allen tijde iedereen ontvoeren! Wat heb je gedaan..!’ Karlijn bleef koppig volhouden dat ze de juiste keuze had gemaakt. Nu nog wel…

Drie.

Een week later. Het werd voller naarmate het later werd in de Bolder op kampeerterrein Stortemelk op Vlieland. Er was een aanstekelijke band aan de gang en het was niet eenvoudig om stil te blijven staan. Het bier vloeide rijkelijk en deuren en ramen stonden wijd open om de warmte van die zomernacht te verdrijven.                         ‘Haal jij even glazen op?’ riep Johan boven het rumoer uit, ‘straks grijp ik mis, het gaat echt als een tierelier!’                                                                                                                                                             ‘Is goed,’ riep Karlijn terug. ‘Het is wel mijn laatste ronde, mijn dienst zit er op. Maar dat nieuwe meisje zal zo wel komen.' komen.’                                                                                                                           ‘Yep!’ riep Johan, schijnbaar doof voor alle geschreeuwde bestellingen. ‘Ze belde net, ze kan elk moment binnen komen!’ Karlijn stak haar duim op, om de volgende tien minuten als een boa constrictor tussen de feestvierders door te duiken, op jacht naar lege glazen. Ze stond al glazen schoon te spoelen toen de vakantiekracht van de wal, Eva, naar de bar toe kwam, onderwijl worstelend met haar horeca-schort. Eenmaal achter de bar, ving Johan haar op en trok met een paar korte bewegingen haar schort goed. Zijn hoofd kwam omhoog en toen het meisje een andere kant op keek, flitste hij een brede grijns naar Karlijn met zijn duim omhoog: goedgekeurd. Karlijn grijnsde terug terwijl ze bedacht hoe Johan er vanaf zou komen als er hier ooit een onderzoek naar grensoverschrijdend gedrag door barkeepers zou komen. Ze zag het nieuwe meisje als een bloedhond op jacht gaan naar lege glazen en dacht:                                                                                      ‘Jij komt er wel, meid! En die arme Johan maakt alleen kans bij jou op jouw voorwaarden, zoveel is nu al duidelijk.’ Ze grijnsde weer en wuifde naar Eva en Johan ten afscheid. Haar dienst zat erop. Vijf seconden later zat ze op haar fiets, op de lange tocht eerst tussen de bomen, ruisend in de zeewind en vervolgens omhoog en omlaag door de duinen naar haar kleine huisje naast het Posthuys.

Die nacht sliep ze onrustig. In haar droom slopen natte, doorzichtige wezens om haar huis. Bleke handen met vliezen tussen de vingers trokken haar keukendeur open. Een gebogen figuur stond bij het voeteneinde van haar bed. Koud zeewater droop uit haar haren op Karlijns lakens. Het wezen stak een priemende wijsvinger naar Karlijns slapende gezicht. ‘Jaij.. hebt die pact gebrokkn..’ zei het moeizaam. Toen onthulde ze haar vlijmscherpe tanden in een parodie op een lach. ‘Maar jaij gaat betaaln!’ Karlijn schrok met een gil wakker. Ze was alleen in haar huis. Karlijn voelde iets nats. Koud zeewater op haar lakens. Over haar rug kroop een rilling. Het zwart in de lucht was al zo goed als verdwenen, vervangen door het staalgrijs van de heel erg vroege morgen. Met het licht kwam de ontnuchtering: doorzichtige wezens bestonden niet. Ze zette een stevige pot koffie en klikte ‘Goedemorgen Nederland’ aan.

Een uur later kwam ze bij ‘de Bolder’ aan. Alles stond al open; Herman van de ontbijtploeg had zeker alles open gezet om de alcoholdampen te verdrijven. Zo te horen had hij ook een ochtendmuziekje opgezet.                                                                                                                                                                     ‘Hé!’ riep Karlijn boven de radio uit. ‘Herman? Hoehoe! Even wat zachter met die herrie, man!’ Terwijl ze naar de radio op weg was, viel het haar al op dat het wat rommelig was. Maar toen ze de stereo eindelijk met een knal over de speakers uitklikte, kwam de enorme chaos pas goed in beeld. In de overweldigende stilte liet ze haar blik langzaam rondgaan door de zaak. Het was niet alleen alsof er gisterennacht niet opgeruimd was; het was alsof iedereen en masse was opgestaan en het feest verlaten had. Karlijn hoorde, ijl en ver weg, iemand gillen. Nog iemand gilde nu en terwijl ze naar buiten liep, hoorde ze het ongeruste geroezemoes van de campinggasten overal vandaan komen. Tenten ritsten open en Karlijn hoorde nu, naast het gillen, ook geschreeuw van de duintoppen komen. Met een misselijkmakend vermoeden zette Karlijn er de pas in, de duintop op. Ze hoorde terreinwagens achter de duinen het strand op rijden. Een snel naderende helikopter. Op het hoogste punt van het pad door de duinen werd ze tegengehouden door twee agenten. Hun politiewagen stond schuin op het pad vanaf de zeezijde, deuren open en de motor nog draaiend. Een boot van de KNRM was haastig op het strand getrokken, meer agenten waadden tot aan hun middel in de zee met geschokte gezichten. Boven alles hing een helikopter van de NOS, met een cameraman die meer uit dan in het voertuig hing. En in het midden van dit alles dreef iedereen die de afgelopen nacht in de Bolder was geweest, levenloos rond op de golven.

Vier.

De afgelopen week was in een waas voorbij getrokken voor Karlijn. Telkens als haar gedachten naar de gebeurtenissen bij de Bolder gingen, zag ze het levenloze gezicht van Eva voor zich. Dit was nooit eerder gebeurd. Nooit zó openlijk, zó brutaal. Wat er na die gruwelijke ontdekking van de lichamen in zee was gebeurd, bleef in haar hoofd hangen als losse beelden die onderling niet veel met elkaar te maken hadden. Er was een persconferentie geweest. Vlieland was de hele week al niet van het TV-scherm te branden en ook de social media stonden roodgloeiend. Beelden van camping Stortemelk gingen de wereld rond. Iedereen die juist niets van het gebeurde wist werd geïnterviewd, zoals de burgemeester die eigenlijk uit Vlaardingen kwam en dus geen echte eilander was. Zo trok een hele stoet aan hotemetoten en ervaringsdeskundigen in het nieuws voorbij. Gerri Eickhof, John van den Heuvel, Hessel en Wiebe van Dijk, iedereen had er wel iets over te zeggen. Omschrijvingen van het gebeurde varieerden van ‘tragedie’ tot ‘wandaad’, maar waar het uiteindelijk op neerkwam, was dat werkelijk geen enkele van de geïnterviewden ook maar een flauw vermoeden had wat er werkelijk was gebeurd.

De ‘echte’ eilandraad stond ondertussen op scherp. Om twee uur ’s nachts kwamen ze bijeen. Op de zolder van het natuurhistorisch museum ‘de Noordwester’, tussen de bizarre collecties van juttersvondsten en oorlogsmemorabilia, liepen de gemoederen hoog op. De oude Gerben Koudenburg priemde een kromme wijsvinger in de lucht voor Karlijn: ‘Jij!,’ siste hij. ‘Jij moest zo nodig de heldin uithangen! En daarmee eeuwen van traditie overhoop halen!’                                                                                                                                                      ‘Noem je dat traditie?’ riep Karlijn. ‘Een ordinaire koehandel is het! In plaats van geniepige afspraakjes te maken met die krengen, zou je je toeristen beter moeten beschermen! Ál je toeristen!’ ‘Jij ziet het allemaal maar als een grap!’ schuimbekte Koudenburg nu bijna. ‘We hebben het hier over bovennatuurlijke wezens!’                                                                                                                       ‘Bovennatuurlijk?’ zei Karlijn, ’Toen ik dat kreng op haar kop timmerde, had ze gewoon pijn, hoor! En ik wed dat ze ook kunnen bloeden, net als jij en ik!’ Net toen de oude man een nieuwe tirade wilde uitstorten, stapte de yakherder uit de schaduw van een gehavende boei naar voren.           ‘Ophouden, allebei!’ zei hij. ‘Het doet er niet toe hoe het gebeurd is. Wij zijn het enige wat tussen het zeevolk en de toeristen staat. Karlijn mag dan impulsief gehandeld hebben; dit zat er een keer aan te komen! Het is de hoogste tijd om de eilandraad nieuw leven in te blazen. We..’ De yakherder werd onderbroken door een binnenstormend lid van de raad.                                                                           ‘Het zeevolk! De sirene.. Het kreng is weer bezig!’ bracht hij hijgend uit. ‘Nu bij hotel Seeduyn!’ Iedereen begon door elkaar te praten, maar de yakherder roffelde één keer hard op een met zeepokken overgroeide torpedo en brulde: ‘Stilte!’ En stil was het.                                                      ‘Gerben! Jij sluit af en zorgt dat er niets meer te vinden is wat wijst op deze vergadering. De rest van jullie grijpt alles wat kan dienen als wapen en mij volgen.’ Schoenen roffelden op de trap naar beneden. Uit een kastdeur kwam een oude houten kist. Twee dienstgeweren uit WOII kwamen tevoorschijn uit lange lappen. Karlijn had een Lüger pistool in de binnenzak van haar jas. Haar grootvader had de vorige eigenaar, een Duitse officier, ‘uit zijn lijden verlost,’ en het wapen overgenomen. Als Karlijn vroeg welk lijden hij dan bedoelde, zei opa steevast: ’Van het nazi zijn, meissie. Uit zijn lijden van het nazi zijn.’ Het pistool had Karlijn samen met het huis van opa geërfd. Niet dat dat iemand aanging, dacht ze. Er werden nog een bootshaak en twee hamers toegevoegd aan hun arsenaal, maar dat was het dan. Zonder nog een woord te wisselen stapte de eilandraad, zes mannen en vier vrouwen in totaal, in een grote witte bestelwagen en die scheurde zo snel mogelijk over de  Badweg die dwars over het eiland van de Noordwester naar Seeduyn leidde. De yakherder, die achter het stuur zat, nam bij het hotel de moeite niet om af te remmen. Hij roste het duin af totdat de wielen vastliepen in het zand. Voor- en achterdeuren vlogen open en de raad stroomde het donkere strand op. Er stond een stevige wind en er stonden schuimkoppen op de golven. Op de grens van land en water was beweging te zien. Karlijn en een raadslid die Gosse heette en de bootshaak in zijn handen had, renden als eersten op de golven af. Karlijn hield stil, haar benen wijd in het zand om goed te kunnen mikken. ‘Gosse, opzij!’ brulde ze boven de wind en de golven uit. Gosse kon haar niet verstaan, maar hij dook opzij bij het zien van de Lüger. Karlijn richtte en schoot snel drie keer achter elkaar. Ze hoorde een schreeuw van pijn. Dat kon geen toerist zijn. Die waren allemaal te ver van de wereld om te schreeuwen. De groep die hier in het water stond zag er doelloos uit. Nog een teken dat ze iemand van het zeevolk te pakken had. Toen ze de gehypnotiseerde toeristen bij elkaar gedreven hadden, zag Karlijn een gifgroene plas op het strand liggen. ‘Gosse!’ riep ze. ‘Kijk! Zie je wel dat ze gewoon kunnen bloeden!’ Gosse was nog net op tijd om het te zien en hij knikte instemmend. Toen spoelden de golven het alweer van het strand.

Vijf.

Gerri Eickhof stond in een afschuwelijke, paarse jas op de waddenpromenade met de snel naderende veerboot vanuit Vlieland in de achtergrond. Hij deed verslag van de razendsnelle uittocht van toeristen van het eiland naar het vasteland. ‘COVID-zo luidt het antwoord van burgemeester en wethouders op iedere vraag met betrekking op deze welhaast een exodus te noemen uittocht van vakantiegangers,’ ratelt Gerri.’Maar was COVID inmiddels niet overal in het land een geest van het verlede-‘ Karlijn klikte de TV met Gerri uit. Uitgeput zat ze op de bank in haar huisje nabij het Posthuys. Er zat haar iets dwars. Iets wat de nachtwaker van Seeduyn had gezegd. Na die allereerste confrontatie tussen Owi Funur en de yakherder had de nachtwaker de oude man wakker moeten schudden, alsof hij onder invloed van de Sirene was geraakt. Hoe kon dat? Eilanders konden toch niet onder hypnose raken van het kreng? En de kinderen die ze gered had, twee jongens van twaalf en acht en een meisje van vier. Voorlopig waren die opgenomen in het gezin van Gosse, maar was het niet de hoogste tijd dat die werden herenigd met hun familie? Hadden ze geen grootouders, geen ooms en tantes waar ze heen moesten? Hoe meer ze met de Eilandraad te maken kreeg, hoe minder het stiekeme gedoe haar beviel. De afgeragde terreinwagen van Gosse stopte voor haar deur. Zonder inleiding begon hij te praten toen ze de deur open deed: ‘Heb je de TV aan?’                                      ‘Euh, nee, ik zet hem net ui-‘ begon ze.                                                                                                           ‘Zet aan,’ riep Gosse en hij liep zó langs haar heen het huis in. Karlijn floepte de TV weer aan. Gerri kwam weer in beeld, maar nu twee tinten groener en bleker dan normaal. De veerboot in de achtergrond hing vreemd scheef in beeld.                                                                                                          ‘- is opeens vastgelopen op de Pollendam!’ zei Gerri paniekerig. Ondertussen zoomde de cameraman in op het schip: ‘Het lijkt erop, nee, dit gebeurd écht!’ zei Gerri, ‘Er springen mensen van boord!’ Op de kade van Harlingen had zich intussen een menigte verzameld, en daar klonken opgewonden kreten uit omhoog. Plotseling doken twee mannen in onberispelijke maatpakken aan weerszijden van Gerri op en voor de laatste keer zoomde de camera in op de boot. Vlak voordat de lens door een hand werd afgedekt en een autoritaire stem: ‘AIVD! stoppen met filmen!’ riep, kwam er een nat en primitief gezicht in beeld. Het was te korrelig om het goed te zien, maar veel kijkers waren het er later over eens dat het een ‘onmenselijk’ gezicht was geweest. Dat was natuurlijk een eerste reactie; later waren diezelfde mensen van mening dat ze zich teveel hadden laten meeslepen in de algehele sfeer van paniek die Gerri Eickhof had opgewekt.

Ondertussen stonden Karlijn en Gosse met open monden naar de uitzending te kijken. ‘Dat is het!’ riep Karlijn. ‘De AIVD, het leger.. dit is te groot voor ons! We moeten openheid van zaken gaan plegen, we kunnen dit niet langer zelf doen!’ Gosse streek nerveus zijn hand door zijn haar.             ‘Weet je’, zei hij, ‘Ik ben bang dat je gelijk hebt!’ Op dat moment stopte een legerjeep in een stofwolk achter de terreinwagen van Gosse. Er sprongen drie soldaten en een officier uit. De officier herkende Karlijn wel; die zat al zolang als ze zich kon heugen gelegerd op de luchtmachtbasis die nog westelijker dan het Posthuys op het eiland lag.                                                                                          ‘Karlijn de Visser en Gosse Versmeden?’ blafte de officier. ‘Nou, dat is ook toevallig..’ stamelde Karlijn, ‘Ik zeg net tegen Gosse..’                                                                                                                              ‘Instappen!’ blafte de man weer, ‘U wordt in voorlopige hechtenis geplaatst zolang het onderzoek loopt.’                                                                                                                                                                           ‘Nou, omdat je het zo vriendelijk vraagt…’mopperde Karlijn. ‘Maar, Willem, want zo heet je toch? Wat is dit allemaal?’                                                                                                                                          Luitenant Willem zuchtte vermoeid. ‘Luister Karlijn,’ zei hij zachtjes, ‘dit theater is even nodig..’ hij knikte onopvallend naar de jonge soldaten, vers van de wal. ‘Voor hún,’ zei hij. ‘Kom nou mee, de rest van de raad zit er al.’

Toen Gosse en Karlijn de vergaderruimte in de kelder van de viegbasis binnengeleid werden, was het zure hoofd van de oude Koudenberg het eerste wat in het oog sprong. Het lijkt wel, dacht Karlijn, alsof zijn hoofd alleen maar op één stand kan staan. Hij mocht dan zuur kijken, met een hoofdknik erkende hij toch haar aanwezigheid en die van Gosse. Eilanders. Raadsleden. De yakherder knikte ook. Zijn blik was ondoorgrondelijk. Na nog wat korte begroetingen volgde er een geschraap van stoelpoten en gekraak van -zittingen. Zoals gebruikelijk nam de yakherder het woord. ‘Raadsleden,’ zei hij eenvoudig. ‘Er zijn-voor de meesten van jullie-een aantal nieuwe gezichten aan deze tafel te zien. Luitenant Willem van Kemenade is een bekend gezicht, hoewel weinigen van jullie wisten dat hij een ingewijde van de Raad is. Er zijn afgevaardigden van de Raden van Texel, Terschelling en Harlingen, die we ook exact zo aanspreken. Dus: Texel, Terschelling en Harlingen. Namen zijn niet nodig. Ik geef het woord aan de Luitenant.’                                                                                           ‘Dankjewel,’ zei Willem. ‘En laat dat Luitenantgeleuter maar achterwege. We zitten in een lastig parket. De Commandant der Strijdkrachten, Onno Eichelsheim, ja sorry, zo heet ie nou eenmaal, heeft bevel gegeven tot een rigoureuze, maar discrete aanpak. In andere woorden: platbombarderen onder het mom van oefeningen.’ Luit Willem viste zijn bril van zijn neus en begon die moeizaam te polijsten met een mouw van zijn legergroene trui. Hij zei:                                                                         ‘Wij, als raad, weten natuurlijk dat zo’n actie die groene krengen alleen maar geweldig pissig zal maken.’ Karlijn zei niets, maar trok alleen haar wenkbrauwen op. Zo slecht klonken de plannen van Eichelsheim niet in haar oren. Luit Willem ging verder:                                                                                                                           ‘De precisiebombardementen vinden plaats op dit exacte moment, dus deze vergadering…’ Hier onderbrak hij zichzelf, omdat hij niet meer te horen was boven het geweld van aanstormende bommenwerpers, die 3,2,1, hun vrachtje loosden en onder het geluid van daverende explosies weer optrokken. De oude barak boven hen trilde op zijn grondvesten. De voltallige vergadering zat over de vergadertafel gebogen, sommigen met de vingers in de oren, te wachten tot de herrie over zou zijn en het stof weer zou optrekken. Toen dit eindelijk het geval was, zei Luit Willem:                         ‘…komt geen seconde te vroeg.’

Zes.

Om te zeggen dat de sirene Owi Funur het ook gehoord had, was een understatement. Ze lag op de grens van water en zand op de Vliehors, haar oren die de gevoeligheid van sonarapparatuur ruim overtroffen, tuitend van een alles overheersende pieptoon. Langzaam kwam ze tot haar positieven. Haar vermogen om op lange afstand waar te nemen kwam ook terug en daarmee voelde ze iets groots uit de richting van het diepste punt van het nauw van Calais komen. Iets ontzagwekkends was gewekt. Iets waarvan zelfs een wezen als Owi Funur niet graag wilde dat het wakker werd. Owi dook terug het water in, her en der haar soortgenoten wakker schuddend uit hun verdoving na het bombardement. Na het ontwaken van het wezen in haar schuilplaats op 120 meter diepte, volgde een intensief pulseren dat door mensen niet waar te nemen was, maar walvissen, dolfijnen, haaien en allerhande vissoorten de stuipen op het lijf joeg. Over de zeebodem liepen de ouders van de drie kinderen die Gerben had opgenomen in zijn gezin. Ze kwamen van tussen de restanten van wat ooit West-Vlieland was geweest. Een stukje verder liep Johan de barman van ‘de bolder’. Zijn eens zo vrolijke lach was verworden tot een grimmige grimas. Langzaam maar zeker werd de zee om Vlieland verlaten door het zeevolk. Honderden strompelden of zweefden door het steeds dieper en donkerder wordende water.

Karlijn keek Gerben eens aan nadat de laatste geluiden van de bommenwerpers weggestorven waren. Gerben stak twee duimen op. Karlijn glimlachte. De Raad kon haar rug op. Ze wist wel zeker dat dit bombardement stukken effectiever was dan al dat oudemannengezever. Later moest ze nog vaak terugdenken aan dit moment.

 

Karlijn was, samen met Gosse en zijn vrouw Anja, het leger, de overheid en de AIVD en niet te vergeten een heleboel toeristen, dik tevreden. Het was nu al maanden rustig op het eiland en het hoogseizoen was intussen in al zijn kleurigheid en winstgevendheid aan het doordenderen. Wat er gebeurd was, was vreselijk, maar naar Karlijns mening konden ze de doden nog het beste eren door keihard geld te verdienen in een COVID- en sirenevrij hoogseizoen. Het nieuws over de evacuatie van de toeristen en het vastlopen van de veerboot op de Pollendam was al heel snel oud nieuws, vooral toen kort daarna alle restricties voor Vlieland opgeheven werden. De Bolder en daarmee alle horeca, en dat was nogal wat, draaide op volle toeren. Ondertussen was Karlijn zo hard aan het werk dat ze de raad nauwelijks meer volgde. Het laatste wat ze van hen gehoord had, was dat ze met koorzang bezig waren, een soort mix van oud- Gregoriaanse zang en Tibetaanse meditatie en bezweringsliederen. Kortom, het was een soort zangvereniging geworden waarvoor ze geen tijd had.

De golfstroom die helemaal vanuit de Caribische zee door de Atlantische oceaan vloeide en zich tenslotte door het kanaal tussen Nederland en Engeland perste, was krachtig en warm. Het klimaat in Europa zou beduidend kouder zijn zonder deze onderzeese slagader. Op een specifieke plek in de veel verder naar het westen gelegen Puerto Rico-trog echter, was het allesbehalve warm. Op een diepte van 8000 meter onder zee was het koud en donker. Je zou zeggen dat hier weinig kon leven. Langs de randen van de onderzeese afgrond stonden honderden sirenen de diepte in te turen. Iets was wakker geworden. Uiterst fijne, maar eindeloos lange tentakels hadden een boodschap naar deze trog geleid. Iets had de eenheid pijn gedaan, bij een eiland ver weg, in een koude zee. Het denkende, bewuste deel van de eenheid was een spierwitte massa plankton die dan weer de vorm van een gigantische octopus aannam en dan weer die van een walvis. In feite kon het elke vorm aannemen die het maar wilde en deze keer wilde het een sirene zijn, met lange tentakels in plaats van armen. Het sprak. Het was niet van belang dat de taal van de eenheid zich in zo’n ultrasoon gebied bevond dat mensen daar niets van opvingen. Het was ook niet voor hen bedoeld. Voor de verzamelde sirenen daarentegen, was het oorverdovend.                                                                   ‘Nietige bijna-mensschepsels.. waarom ben ik wakker?’ zei het.                                                                        ‘Ik weet het niet, o machtige eenheid..’ jammerde Owi Funur.                                                               ‘Stil!’ bulderde de eenheid. ‘Ik hoef jullie laffe uitvluchten en geweeklaag niet!’ Het hees zijn niet geringe massa van een lichaam uit de trog. Tentakels, bestaande uit honderden tonijnvissen en barracuda’s, bewogen zich in een zorgvuldig geregisseerd ballet over de zeebodem. ‘Het was toch tijd voor wat beweging. Ik zoek het zelf wel even uit, waardeloze schepsels!’ En het zette koers naar drie kleine eilandjes voor de kust van Venezuela.

Op één van die eilandjes, genaamd Bonaire, was duikinstructeur Eric de Visser met zijn pick-uptruck, duikuitrusting en twee leerling-duikers onderweg naar het Gotomeer. Het Gotomeer lag midden in een natuurgebied en was dus een ‘no-go-area’ , maar waar het meer uitmondde in zee, was het wel toegestaan om te duiken. Met cursisten op pad zijn, betekende voor Eric ook deels het verzorgen van het entertainment en dus babbelde hij er lustig op los. Het was een heel andere ervaring om het meer alleen te bezoeken. Alleen met het doodstille landschap, heuvels en heuvels vol cactussen en kromgegroeide stekelboompjes onder een zinderende tropenzon, was ronduit een surrealistische ervaring te noemen. In plaats van de dinosauriërs die je zou verwachten, liepen er hier knalroze flamingo’s rond op lange, knokige poten.

‘Vorige week kwamen we hier nog vier zeeschildpadden tegen en ik denk wel zes manta’s,’ zei Eric, terwijl hij de uitrusting achter uit de laadbak hees. ‘Ben benieuwd wat we vandaag aantreffen!’ De cursisten, een echtpaar van achter in de dertig, waren aangestoken door zijn zorgeloze, ronduit zonnige humeur. Weinigen vermoedden onder die zonnige laag een melancholieker karakter, soms op het sentimentele af. Daar schaamde hij zich niet voor. Hij was een zon met een permanente wolkensliert ervoor. Het zij zo.                                                                                                                         ‘Wauw, wat een kleuren!’ Zei de mannelijke cursist, gebarend naar het heldere turquoise zeewater. ‘Het blijft ongelooflijk, hoe vaak ik het ook zie,’ zei zijn vrouw. Ze stonden met zijn tweeën tot aan hun knieën in het water. Eric stond nog op het strand, de laatste dingen aan zijn uitrusting te checken, nadat hij dat eerst bij zijn cursisten had gedaan.  ‘Hé, en denk eraan: het is serieus van levensbelang dat jullie op de instructeur wachte…’ Hier werd hij onderbroken door een geweldig geraas en gespat, dat uit de richting van het Togo-meer snel naar hen toe kwam. Eric keek snel op in de richting van het geluid en werd bijna door een soort vloedgolf van het strand gespoeld. Vissen en waterplanten beukten tegen hem aan en het leek wel of er een enorm zeedier zich door de zeemonding perste. Krabben en kreeften, kwallen en zelfs dolfijnen stormden als één levend ding aan zijn ogen voorbij. Toen was het voorbij, het ploegde pijlsnel naar de horizon. Was het een walvis? Een octopus? Het moest het grootste zeedier zijn wat hij ooit had gezien. Maar hij moest zijn cursisten uit het water halen! Waar waren ze? ‘Sjors!’ riep hij. En: ‘Emma!’ Maar hoe hij ook zocht, eerst alleen, later met collega’s en de politie, de kustwacht, met bootjes.. ze waren spoorloos verdwenen.

Ik trek dit niet meer, stond er op Karlijns whatsapp. Het was een bericht van Eric de Visser, haar broer op Bonaire.                                                                                                                                                      Hoewel ik niet meer onder verdenking sta en iedereen zegt dat ik er niks aan kon doen, blijft het aan me knagen. Ze stonden pal voor me, verdomme!                                                                                             Je kon er ook niks aan doen, appte ze terug. Kan je weer aan de slag? Misschien is dat de snelste manier om dit te verwerken?                                                                                                                                Zij waren mijn verantwoordelijkheid dus nee ik ga niet duiken ennik weetniet o ikdat ooit nog gadoen! Aan de spelfouten kon Karlijn duidelijk zien dat Eric overstuur was.                                                         Wat wil je nu doen? vroeg ze. Ze las:.. Eric is aan het typen. Het duurde even en Karlijn zuchtte vermoeid. Nou dát weer! Toen kwam er weer tekst:                                                                                       Of ik nou aan de slag wil of niet, ik moet eerst met een psycholoog praten, zegt mijn baas. De lul! Aangezien er op heel Bonaire -Divers Paradise!- geen psycholoog te vinden is, moet ik wel naar Nederland komen. Kan ik bij jou crashen? Ik weet echt niet hoe lang, sorry. Karlijn, die al spijt kreeg van haar eerdere ongeduld, rammelde met duimen en wijsvingers:                                             Natuurlijk! Je kan zo lang blijven als je wil, dan wordt die logeerkamer ook eens gebruikt. Wanneer kom je? Hij tikte terug:                                                                                                                                      Laat ik ff weten als het zover is. Bedankt en tot gauw dan, zus!                                                                 Tot gauw, typte ze, en wees eens een keer niet zo streng op jezelf-je kon er écht niks aan doen.          Er kwam geen bericht meer uit Bonaire terug. Karlijn stopte het mobieltje weer in haar binnenzak.

Owi Funur bevond zich in de voorste gelederen van de eenheid, die met een razende snelheid de Atlantische Oceaan overstak. Ze wist niet of ze zich machtig moest voelen dat zij en haar gelijken hier deel van uit maakten of dat ze zich om dezelfde reden nederig moest voelen. Behalve uit sirenen bestond de eenheid uit iedere soort van zeeleven die je maar kon aantreffen op een tocht onder de golven van Puerto Rico tot Vlieland. Haaien en dolfijnen cirkelden om elkaar heen als verre familieleden die elkaar na jaren weer gevonden hadden. Portugese oorlogsschepen en zeeslangen hielden de enorme school van zeeleven in bedwang. Tonijn, barracuda’s.. een schier eindeloze stroom trok voorbij, dan weer de vorm aannemend van een octopus, dan weer die van een walvis of een sirene.. er zwommen wezens tussen rond die geen mens ooit aanschouwd had. Owi vroeg zich niet voor het eerst af wát het dan was, dat wat ontwaakt was door het bombardement bij Vlieland. We kunnen er niet tegen ingaan, dacht ze. Het is groter en ouder dan ons. En ik heb nog nooit iets ontmoet wat zo’n macht uitoefend over al het zeeleven. Ze keek opzij, waar haar zuster Zarasa pijlsnel met haar mee schoot, als een dolfijn in en uit de golven. Zarasa kwam dichterbij, haar wenkbrauwen vragend optrekkend: Wat is er, zus? We gaan ze ervan langs geven, bevalt je dat niet? Owi gaf niet direct antwoord, maar blikte over haar schouder, waar ze door de glinstering van plankton de aanwezigheid van de eenheid vermoedde. Ze dempte haar gedachten, schermde ze af zoals je je stem zou dempen in een bibliotheek.                                                                                               Ik weet niet waar we in terecht zijn gekomen, dacht ze.  Zijn we in oorlog met de mensen? Als het aan mij lag, waren we alleen maar bezig met het zeevolk weer groter te maken. Het pact met de eilanders zorgde ervoor dat dat op een stille, onopvallende manier gebeurde. Niet zoals vroeger, toen de mensen op ons jaagden en we verbrand werden. Haar zuster had een nadenkende frons op haar gezicht. De schitteringen op de onderkant van de golven hadden vrij spel op haar sierlijke gelaatstrekken.                                                                                                                                                                  Ik geef toe dat ik uit was op wraak, zei Zarasa. Revanche voor die rotzooi die ze op ons gooiden, die arrogantie van die stupide mensen. Dat ze het pact verbraken!                                                                                                                                               Maar dat soort infantiele wraaklust is toch niks voor óns? dacht Owi. Dat is mensenwerk! En wat beweegt deze eenheid eigenlijk?                                                                                                                           De eenheid heeft ons gebruikt, dacht Zarasa. Dit.. ding waar we deel van uit maken heeft ons revanche voor onze neus gehouden. Maar volgens mij wil het alleen maar meer, meer.                        Ja, dacht Owi, er hoeft niet eens iets ingevuld te worden achter dat meer.. Het is blind.                   Maar machtig, zei haar zus. En wij zitten er midden in!

‘Jouw vermogen om lang onder water te blijven?’ zei Karlijn. ‘Serieus? Ga je me nu ook nog vertellen dat je eigenlijk uit het kabouterbos komt?’                                                                                                          ‘Het kabouterbos!’ proestte Eric. ‘Bestáát dat nog?’                                                                                            ‘Jazeker!’ zei Karlijn glimlachend. ‘Nog steeds op de zolder van het Noordwestermuseum.’ Het was behoorlijk laat en Karlijn zei voortdurend tegen zichzelf dat ze morgen moest werken, maar de Vlielander Juttertje smaakte erg goed vanavond en ze waren volledig ondergedoken in verhalen van hun gezamenlijke kindertijd. Eric was er al een paar dagen, maar dit was de eerste avond dat ze allebei thuis waren en toen Eric buiten een knapperend houtvuur had opgestookt,  kwamen de verhalen los. Het was een tijdje stil en Karlijn zag Eric bedachtzaam in de vlammen kijken. Hij zei:     ‘Jij weet net zo goed als ik dat je altijd over iets anders begint, als ik het daarover heb. Maar het is waar. Toen ik zes was, heb ik pa en ma eens de stuipen op het lijf gejaagd.’ Hij ging niet verder, dus na een tijdje vroeg ze:                                                                                                                                                      ‘Wat bedoel je?’ Haar broer keek haar van opzij aan. Hij zei:                                                                      ‘Als ik je dit vertel, luister je gewoon van begin tot eind. Het is geen sprookje. Geen grap.’             ‘Oké, oké,’ zei Karlijn, haar handen in een afwerend gebaar opheffend. Toen serieus: ‘Ik luister. Echt.’ ‘Oké.’ zei Eric. ‘Het was toen in de zomer van ’96,  toen pa die zeilboot nog had.’                                        ‘Dat weet ik niet meer,’ zei Karlijn.                                                                                                                      ‘Klopt,’ zei Eric. ‘Jij was twee, toen. Ik zes. Zou me verbazen als je daar nog iets van wist. Anyway, we waren ergens in the middle of nowhere toen we droog kwamen te liggen op het wad. Daar was natuurlijk niks vreemds aan, in tegendeel; het was altijd erg mooi. Het was soms lang wachten tot je droog kwam te liggen en we vielen die middag allemaal in slaap. Het was erg warm, dus dan lig je zó om. Ik was de enige die wakker werd toen we al een tijd helemaal droog lagen. Het was fantastisch, de eerste keer dat ik dat meemaakte. Het moet al een tijd eb zijn geweest, want waar ik ook keek, overal had de zee plaats gemaakt voor nat, in de zon schitterend zand. Ik bedacht me geen moment-dat krijg je als je zes bent, denk ik- en rende het zand op. Misschien vond ik het allermooiste nog dat jullie niet wakker werden. De zee was getransformeerd naar een geheimzinnig land, helemaal speciaal voor mij, en ik rende zonder omkijken met mijn blote voeten over het natte zand. Ik volgde de eindeloze ribbelpatronen van honderd waterkanaaltjes door de zeebodem, naar waar ze samenkwamen en grote, maar nu droogstaande rivieren werden. Alles was mooi. Alles was perfect in deze wereld die recht uit mijn hoofd leek te komen. Plotseling voelde ik een scherpe pijn in mijn grote teen. Het was maar een klein krabbetje en het rende snel weg, maar de pijn hoorde niet bij deze wereld en ik werd me weer bewust van waar ik was. Plotseling wilde ik niet alleen zijn, maar veilig bij jullie. Er schoof een wolk voor de zon en ik rilde van de kou. Maar waar ik ook keek, nergens zag ik de boot meer. En de kanaaltjes tussen mijn voeten, die ik zo even nog zo mooi had gevonden, begonnen zich met ijskoud zeewater te vullen. De boot zag ik nog steeds niet, maar ik kon even verderop wel mijn eigen voetstappen uit het water zien komen. In die richting begon ik te rennen, terwijl het water al kniehoog tegen mijn schenen spatte. Pas na een heel stuk rennen kwam ik blijkbaar op een hoger gelegen stuk wad waar het wat droger was. En ik zag de boot! Het was een stuk verder dan ik had gedacht en.. tussen mij en de boot bevond zich een brede, kolkende stroom van binnenstromend vloedwater. Toch rende ik naar beneden, die stroom in, want het was de enige weg terug. Op het moment dat ik die rivier in waadde, realiseerde ik me wat ik fout had gedaan. De stroming pakte me en sleurde me zo hard en snel bij jullie vandaan, ik kon er niet eens in zwemmen. Ik zonk als een baksteen. Ik herinner me hoe vreemd het was dat ik, tussen de vlagen van zanderig water door, soms even alles heel helder zag, onderwater. Ik spartelde uit alle macht om boven te komen, maar de stroming trok me alleen maar dieper de zee in. Ik bleef nu zolang al onderwater, dat ik me voelde alsof ik zou stikken. Het werd dan ook zwart voor mijn ogen..’ Eric zweeg, staarde in de sintels van het dovende vuur.                                                                                                                           ‘Nou?’ zei Karlijn. ‘En toen?’                                                                                                                                   ‘Nou, toen niks,’ zei haar broer. ‘Even voelde het alsof er iets scheurde, hier, achter mijn oren, en toen ging dat gevoel van stikken voorbij. Ik ademde, maar dan onderwater. Het vóélde als ademen. En toen zag ik hem. Een heel bleke, groenige man. Hij wees omhoog van waar hij op de zeebodem stond. Alsof hij de weg wees. Verder is er niet veel te vertellen. Ik ging in de richting die hij aanwees. Vond de boot. Droogde me af en ging in bed liggen. Niemand had gemerkt dat ik weg was.’                         

Eric werd wakker met een kater in het huis van zijn zus. Maar dit huis voelde nog steeds als het huis van zijn grootvader. Karlijn had het geërfd, maar ze was er duidelijk ingetrokken zonder er veel aan te veranderen. Eric begreep dat wel. Elke verandering zou de ziel uit het oude huis doen trekken. Flarden van de vorige avond kwamen voorbij en opeens wist hij het weer: hij had een ongelooflijk verhaal over zichzelf aan zijn zus verteld. Maar ze geloofde hem. Dat had hij duidelijk in haar ogen gelezen. Misschien omdat ze tóch herinneringen aan die tijd had, of misschien omdat ze het gewoon wist als haar broer niet uit zijn nek praatte. Na twee mokken koffie was Eric er wel weer en sprong op zijn fiets om bij de spar wat te eten voor die avond te halen. Hij besloot het fietspad door de duinen aan de noordoostkant te nemen. Het was nog niet al te laat in de ochtend en er stond een straffe wind, dus dat schrok de toeristen hopelijk wat af. Maar voordat hij aan het kronkelige fietspad achter de duinen begon, wilde hij even de zee zien. Dat was nu eenmaal een tic van hem, zijn leven lang al. ‘Home is where the heart is?’ dacht hij. ‘Fuck, nee hoor, home is where the sea is!’ Dat maakte hem aan het lachen en zo roste hij de duinen af, totdat zijn fiets vastliep in het zand en hij het lange stuk over het brede strand rennend aflegde. Eenmaal bij de waterlijn schopte hij zijn gympen uit, liep tot zijn knieën in het water en inhaleerde diep. En dat hij inhaleerde was maar goed ook, want vlak daarna greep iets hem bij zijn enkels en trok. Eric viel languit achterover in het ondiepe water en werd toen als een dolle naar open water gesleurd. De eerste meters zag hij alleen maar zand, water en luchtbellen, maar eenmaal in het diepe werd het water helder en kon hij ver om zich heen kijken. Hij wilde naar het oppervlak toe, maar iemands handen hielden hem nog steeds bij zijn enkels beet. Eric probeerde zich los te schoppen, boven te komen. In zijn hoofd klonk een stem: ‘Geef het op, dan gaat het makkelijker.’ Het punt kwam al gauw dat hij dacht dat zijn longen en hoofd moesten barsten en het werd zwart voor zijn ogen. Toen niet meer. Er jeukte en kriebelde iets achter zijn oren en hij dacht: ‘Kieuwen. Verdomme, ik ben de kleine zeemeermin toch niet?’                                          ‘Gelukkig niet,’ zei dezelfde stem weer in zijn hoofd. Eric keek omlaag, de diepte in. Er was iets bekends in die stem, in dat gezicht waar het licht over speelde. Het drong tot hem door dat hij al veel langer onderwater was dan hij ooit voor mogelijk zou hebben gehouden. Alhoewel, hoe vaak was het niet gebeurd dat hij na het duiken boven was gekomen met een compleet lege zuurstoffles? Hoe vaak had hij zichzelf wijs gemaakt dat het op het nippertje was geweest, terwijl hij eigenlijk ook wel wist dat hij soms wel een uur zonder zuurstof aan het duiken was. Hij bleef compleet stil in het water hangen, totdat hij vlak voor degene hing die in zijn hoofd sprak. Dat kon er ook nog wel bij: telepathie? De vrouw voor hem keek hem aan met onverholen affectie. Het soort affectie die je bij een familielid voelt.                                                                                                                                                              ‘Ik heet Zarasa,’ dacht de vrouw voor hem.                                                                                                          ‘Mam?’ dacht Eric. De vrouw voor hem leek even te breken, maar dacht snel: ‘Ja. Maar niet nu, jongen. Je moet nu snel zijn. Ik heb met Owi gesproken en ondanks onze geschillen moet er een nieuw pact komen. Een pact tussen de raad en het zeevolk. Zie je, het wordt te groot. Na die bombardementen is er bij ons iets wakker geworden wat we niet in de hand hebben.’                         ‘Dat enorme ding dat mijn cursisten heeft opgeslokt!’ dacht Eric.                                                                     ‘Wat?’ dacht Zarasa.                                                                                                                                                   ‘Niks,’ dacht Eric. ‘Ik denk dat ik weet wat het iets is waar je het over hebt.’                                                           ‘Dan weet je ook dat we geen tijd te verliezen hebben,’ dacht zijn moeder. ‘Je moet de raad waarschuwen!’                                                                                                                                                           ‘Wat moeten die oude zakken doen, dan?’ dacht Eric.                                                                                                  ‘Dat weten ze zelf heel goed, ze hebben zich maandenlang voorbereid,’ dacht Zarasa. ‘Je hoeft ze alleen maar te waarschuwen dat de eenheid eraan komt. Ze weten wat ze moeten doen.’                 ‘De eenheid?’ dacht Eric.                                                                                                                                                    ‘De eenheid komt nu,’ zei zijn moeder. ‘Dat is alles wat ze moeten weten. En nu moet ik terug voordat ik gemist wordt.’      

Toen Eric weer aan de oppervlakte kwam, zag hij aan de horizon iets wat nog het meest leek op een zich snel verplaatsende molshoop. Een wolk meeuwen volgde in haar spoor.

Karlijn was al vroeg begonnen met haar tweede baan als kassière in de supermarkt in de jachthaven. Het was druk in de winkel en het was onmogelijk voor haar om aan de andere kant van het eiland de eenheid te zien duiken naar de vaargeul die om het meest oostelijke punt liep. Toch deed het dat, en de meeuwen die het gevaarte volgden, vlogen even op en verspreidden zich over het luchtruim. 

Eric fietste als bezeten over het pad tussen de duinen, zijn kleren nog kletsnat van het zeewater. Er verschenen vier tegenliggers. Toeristen. Ze bewogen zich als in slow motion moeizaam een duintop op. Eric schoot als een komeet dezelfde duintop af, schreeuwde hard en maakte wijde gebaren met één arm; oprotten! Het resultaat was dat de toeristen in een grote hoop van verstrikte fietsonderdelen tot stilstand kwamen. Hij kon ze ternauwernood ontwijken en moest alle zeilen bijzetten om overeind en op het pad te blijven. Toen hij de bosrand halverwege het eiland bereikte, kon hij ze nog horen schelden en kermen. Hij stuurde nu aan op de oude Nicolaaskerk en hoopte dat de raad daar bijeen was om hun idiote liederen te oefenen.

Het begon met onrust in de supermarkt. Karlijn moest haar stem verheffen om het bedrag op te noemen wat haar kassa aangaf. Ze keek naar de ingang toen de stemmen van de klanten daar steeds harder en onrustiger werden. Meer en meer mensen stroomden de winkel in en het leek of het buiten even donker werd. Vlak daarop klonk er een dreun die het hele gebouw op zijn grondvesten deed schudden en op de één of andere manier nat klonk. Nog zo’n dreun en het geluid van brekend glas kwam van boven, waar restaurant ‘de dining’ was. Zowel van boven als in de winkel gilden mensen toen het licht uitging. Buiten was het een heldere dag, maar er dromden zoveel mensen in paniek de winkel in, dat ze de enige raampartij aan de voorkant blokkeerden. Karlijn werd door de stuwende menigte achterin de winkel gedrongen, terwijl de daverende dreunen en het gegil maar doorgingen. Ergens ging snoeihard een alarm af; dat kon er ook nog wel bij, dacht Karlijn. In al het gedrang realiseerde ze zich dat ze met haar rug tegen de achterdeur stond. De sleutelbos zat er nog in. Met trillende handen draaide ze aan de sleutel, die niet meegaf. Totdat ze zich realiseerde dat ze de sleutel in haar zenuwen de verkeerde kant op draaide. Inmiddels keken en leefden de mensen om haar heen mee met haar pogingen. ‘Nee nee, je doet het verkeerd!’ zei er één. ‘Laat mij maar effe!’ riep een ander. Karlijn beet haar tanden op elkaar en draaide stug door, dit keer in de goede richting. Toen ze het slot open had, wilde ze de mensen in de winkel roepen, vertellen dat ze eruit konden, maar ze werd door de woest oprukkende menigte naar buiten geworpen, waarop de mensen achter haar klem kwamen te zitten in de deuropening. Water droop op Karlijns’ hoofd en schouders en ze keek omhoog. Verblind door de zon kon ze alleen een voortdurend van vorm veranderende gestalte zien oprijzen, ver boven haar. De meest oorverdovende dreun tot nu toe klonk op achter haar en ging samen met een abrupte demping van de kreten uit de richting waar seconden geleden nog een deuropening was. Tussen stofwolken verscheen er nu gescheurd beton en verwrongen staal. Van de deur was niets anders over dan een stalen plaat die de vorm van een trekharmonica had aangenomen, de sleutelbos met fleurige sleutelhanger waarop ‘have a nice day!’ te lezen was, nog steeds in het sleutelgat. Karlijn peinsde er niet over om hier de rol te gaan spelen van gillend dom blondje. Terwijl ze een sprint trok naar haar barrel van een terreinwagen, wierp ze een blik over haar schouder om te zien of er nog meer aanvallen kwamen. Ze zag tussen het stof en de chaos alleen één gigantische wriemelende vorm tekeer gaan. Het geluid van haar haperende motor trok duidelijk de aandacht, want een lange tentakel met aan het einde een blindelings om zich heen happende haai kwam haar kant op. De motor sloeg aan en Karlijn slaagde erin om weg te scheuren, ondanks het feit dat de haai door haar voorruit werd gesmakt en wringend en draaiend op de achterbank terecht kwam. Ze kwam weer uit haar ineengedoken houding om te zien waar ze naartoe reed, maar moest snel naar voren in haar stoel om te voorkomen dat ze in haar rug werd gebeten. Plankgas reed ze naar de voorkant van het gebouw, waar het wriemelende gevaarte zich vanuit de jachthaven de kade, de winkel en het restaurant opgehesen had. Op het laatste moment kon Karlijn zich nog uit de auto werpen. Toen werd het gegrepen door het ding dat Karlijn in een spontaan moment ‘de friemelbitch’ noemde. Scharen, tentakels en tanden scheurden de auto uitéén alsof het van aluminiumfolie gemaakt was. Ook de benzinetank moest eraan geloven en de brandstof vloeide rijkelijk over friemelbitch. Er lagen lichamen op de grond, overal renden en gilden mensen. Karlijn zette moeizaam een omgevallen terrasstoel overeind en nam plaats. Die friemelbitch verpeste haar dag. Op het tafeltje lag een pakje sigaretten. En een zippo. Misschien was de dag nog niet helemaal naar de bliksem. Ze klapte de zippo open en streek langs het tandwiel. Een mooie, hoge vlam. Met een fraaie boog gooide ze de zippo naar de resten van haar auto. Even niets. Toen een daverende knal en spetterende geluiden toen de bitch zich brandde. Piepende, kermende vormen stortten zich sissend in zee. Maar het grootste deel van de friemelbitch richtte zich hoog op om te zien welke larf daar aan haar tenen beet.

Eric remde niet af toen hij door de openstaande kerkdeuren naar binnen reed. Hij kwam midden in een oefening van Gregoriaanse en Tibetaanse bezweringsliederen terecht en hij moest toegeven dat het indrukwekkend klonk. De lage tonen weerklonken zo diep in het kleine kerkje dat het glas in lood stond te trillen in zijn sponningen. De contrasterend hoge partijen waren zo intens dat het pijn deed. Waar, dat wist Eric ook niet. Hoe het ook zij, haast was geboden dus rinkelde hij hard met zijn fietsbel en schreeuwde:                                                                                                                                                           ‘Iedereen luisteren! De eenheid is aangekomen!’ In de stilte die daarop viel, keek iedereen in de raad naar hem. Tot zijn verbazing stonden er ook een aantal sirenen, mannelijk en vrouwelijk, op enige afstand van de raad. ‘ Wat doen zíj hier?’ riep hij.                                                                                                              ‘Zij zijn hier,’ zei de yakherder,’omdat ze familie zijn, Eric.’                                                                                      ‘Wat? Maar..’ begon Eric.                                                                                                                                        ‘Ja. Zoveel vragen, zo weinig tijd, jongen,’ zei de yakherder. Op dat moment ging Erics’ telefoon over. Karlijn. Hij nam op en weer was de raad stil terwijl iedereen naar de opgewonden stem van zijn zus luisterde. De eenheid was onderweg, zei ze. Ze had een bus gevorderd en iedereen die ze zo snel bij elkaar kon krijgen, erin gehesen. Eerst had de eenheid hen een stuk over land gevolgd. Toen dat te moeizaam bleek, had de friemelbitch zich terug in zee geworpen en zwom nu parallel met de bus, die over de havenweg naar het dorp racete. De jachthaven was, zei ze, verleden tijd.

Karlijn bracht de bus pal voor de vertrekhal van de veerboot tot stilstand. Lijn 1 stond midden op de weg toen ze de deuren open gooide. Haar passagiers hadden geen verdere aansporing nodig en stroomden gillend het plein op. Karlijn rende achter hen aan, ondertussen proberend om mensen attent te maken op wat er aan kwam racen in  de haven. Maar ze drong absoluut niet door tot de mensen. Schreeuwend op de top van haar stem ploegde ze zich door de traag winkelende meute. Als mensen al in de richting keken van waar ze naar wees, pakten ze meteen hun telefoontjes en begonnen het kolkende water te filmen en te fotograferen. Er was net tien minuten geleden een veerboot gearriveerd, en de kade stond tjokvol met bagagekarren, fietsen, bakfietsen, lijnbussen, bagagebusjes en personenwagens. Daar tussendoor bewoog zich een menigte mensen van heb ik jou daar, volslagen stuurloos en trager als een slak. Ergens in het midden daarvan stond Karlijn te brullen. Kansloos. Totdat er iets aan weerszijden van de veerboot omhoog kwam. De mensen die er het dichtste bij waren konden blijkbaar iets zien wat de rest niet zag, want daarvandaan klonken opgewonden kreten, alsof er vuurwerk te zien was. Wat het ook was, het groeide gestaag boven de mensen, de veerboot en daarna de terminal uit. Een steeds grotere groep mensen zag nu dat er wat aan de hand was en een verwonderd, nog niet eens angstig geluid klonk uit vele kelen, terwijl er tegen het zonlicht in, een enorme, donkere zuil van nooit ophoudende innerlijke bewegingen hoog oprees. Het eerste gekletter van zeewater dat van de zuil op het plein droop, wedijverde met de steeds harder door elkaar klinkende stemmen van de verwarde menigte. Een toerist met een t –shirt waarop stond: ‘Wad ’n feest-ben op Vlieland geweest!’ stak zijn hand verwonderd in het langzaam oprijzende water. Meteen slaakte hij een hoge kreet van angst en pijn. Hij werd door iets tot aan zijn schouder in de zuil gerukt en het water kleurde rood. Zijn tweede, nog hogere kreet werd abrupt afgekapt toen de man in zijn geheel door de zuil werd opgeslokt. Mensen die in zijn buurt stonden, deinsden achteruit. Het oprijzende water van de eenheid wemelde van tanden en tentakels. Haaien, kwallen en roggen rezen hoog boven de mensenmassa uit, klaar om uit te halen en te verscheuren. Precies op dat moment klonk er een diep, organisch geluid, vele malen harder dan een scheepshoorn en vanuit alle hoeken van het plein. De doelgerichte bewegingen van de eenheid bevroren en plotseling spatte het hele gevaarte boven de mensen uitéén. De chaos was totaal. Karlijn zag een dikke man vechten voor zijn leven met een haai aan zijn kuit. Ze rukte een fiets uit een standaard en beukte daarmee op de haaienkop totdat het dier los liet en naar het water glibberde. Ondanks de paniek en de overal met zeedieren worstelende mensen, was het duidelijk dat de mensen de overhand hadden. Het had vele malen erger kunnen zijn. Toch zat het haar nog niet helemaal lekker. Vanuit haar ooghoek zag ze weer water de verkeerde kant opstromen en glibberende vormen hergroeperen.

 

 

 

Karlijn draaide zich om en zag nu heel duidelijk wat er vlakbij stond. Een smalle zuil van murenes en sidderalen richtte zich zo’n twee meter op. De koppen sisten kwaadaardig en in een oogwenk rekte de zuil zich op en voorover totdat het drie meter was. Karlijn graaide een verlaten rolkoffer van de grond en zwaaide daar dreigend mee naar de alen en murenes.                                                                     ‘Nee, ik zou daar ook niet van onder de indruk zijn,’ zei ze vermoeid tegen de friemelzuil, die haar nu in een spiraalvorm begon te omsingelen. Ze haalde uit en de rolkoffer wist de zuil te onderbreken. Het voelde alsof het water tussen de murenes van behangstijfsel was gemaakt. Zo snel als het onderbroken was, stroomde het weer naar elkaar toe en een uitzonderlijk grote sidderaal haalde op zijn beurt uit naar Karlijn. Er ging een schok door haar lichaam toen het kreng haar in haar onderarm beet. Door de pijn had ze bijna de koffer uit haar rechterhand laten vallen, maar met de schok kwam ook de adrenaline opzetten en ze mepte met de koffer de murene van haar linkerarm. Op hetzelfde moment klonk weer dat geluid als van twaalf scheepshoorns tegelijk. De murene- en alenzuil spatte voor haar ogen uit elkaar. Van het ene op het andere moment verloor het zijn samenhang en de murenes en alen vielen kronkelend op de tegels. Karlijn ramde met het koffertje op de slangen totdat het krakend openknalde en zijn inhoud van korte broeken en T-shirts prijsgaf. De zeeslangen sisten nog wel, maar verloren hun initiatief en glibberden instinctief terug naar het water. Een geelwit goedje, nu brokkelig en bewegingloos, bleef achter toen het zeewater terugstroomde.                      ‘Dat is het spul waaruit de eenheid bestaat,’ zei een bekende stem achter haar. ‘het is een soort plankton. Al die beesten eten ervan en ze worden er helemaal gek van. Maar het is niet alleen voedsel, het heeft een eigen wil. Het zit ook in het zeewater. Bestuurd het. Net zoals het die zeedieren bestuurd. Maar.. ik moet even iets doen.’ Het was de yakherder. Hij had, tot Karlijns niet geringe verbazing, een enorm lange, gebogen toeter bij zich. Toevallig had ze pas geleden een documentaire over Tibet gezien en daar kwam dit ding ook in voor. Het was absurd om zo’n ding hier en nu te zien en zelfs de naam ervan te weten: een Dung Chen. De yakherder zette niet zijn lippen op het mondstuk, zoals je zou verwachten, maar braakte op zo’n vijf centimeter van het instrument zo’n diep onderaards keelgeluid uit dat Karlijn elk moment verwachtte dat zijn ingewanden via die toeter zijn lichaam zouden verlaten. Het resultaat was oorverdovend, zeker in combinatie met de elf andere Dung Chens die door de overige leden van de raad werden bediend. Behalve de typisch Tibetaans lage tonen waren er ook hoge noten te horen in de vorm van Gregoriaanse zang. Zes vrouwen voor de hoge partijen en zes mannen voor de lage. Het geluid resoneerde in Karlijns buik en liet haar gebit klapperen. Karlijn zag haar broer staan tussen de met kwallen en tonijn bedolven toeristen. Zoals vele anderen had hij zijn handen tegen zijn oren geklemd. De waterzuilen met zeedieren van de eenheid die zojuist weer omhoog geschoten waren, spatten weer uiteen en ditmaal viel een verbijsterde orka plat op zijn buik op het havenplein. Terwijl deze van schrik alle kanten opfriemelde, kwam er met veel geweld een walvis naar beneden die behalve zeven fietsen in een fietsenrek, ook het standbeeld van Willem de Vlamingh verpletterde, iets wat een zekere gerechtigheid in zich had. Woedend sloeg het dier een batterij toeristen met zijn staart omver en verliet Vlieland dwars door de vertrekhal van de veerboot, versplinterd hout en glas achterlatend in zijn spoor. Eenmaal de zee weer bereikt, gleed het onder de golven, om vervolgens één keer hoog uit het water te springen en het gehele havenplein te bedelven in een golf van schuimend zeewater. Niemand stond daar meer op zijn benen, een paar mensen werden door de stroming de zee weer ingetrokken, maar de meesten gleden machteloos op hun rug of buik over het plein. Nog diverse keren deed de eenheid pogingen om zich te hergroeperen, maar de raad met hun Dung Chens sloeg het keer op keer de kop in. Bovendien was het zeevolk bezig met alle restanten van de eenheid met drietanden verder uit elkaar te drijven. Doden en gewonden werden uit het dunne laagje water op het plein getrokken. Overal waren kreten van pijn en verdriet te horen, maar toen begon het met een paar mensen, toen meer en meer en meer: een woordeloze, rauwe kreet van triomf uit vele kelen.   

De TV stond aan in de Bolder. Voor één avond was de campingkantine annex muziektempel gesloten voor toeristen. ‘Gemeente overleg i.v.m. schade door windhoos,’ stond er met krijt op het zwarte mededelingenbord gekalkt. De yakherder schonk het bierflesje zorgvuldig leeg in zijn glas, terwijl zijn oren nog steeds registreerden wat er in het journaal werd gezegd. ‘De New York Times sprak deze ochtend van een wel zeer overtuigend geplande hoax op een eiland voor de kust van the Netherlands.’ zei de nieuwslezer van het NOS – journaal. ‘Het eiland in kwestie is natuurlijk ons eigen waddeneiland Vlieland, waarvan momenteel een eindeloze stroom filmpjes de ronde doet op Youtube, instagram en ga maar door. Een woordvoerder van de gemeente Vlieland ontkende noch bekende dat de filmbeelden, waarin een soort prehistorisch monster te zien is dat het gemunt lijkt te hebben op de haven van het eiland, echt zijn. Wel wilde hij ons toevertrouwen dat de publiciteit rondom de recente gebeurtenissen het eiland bepaald geen windeieren heeft gelegd. Niet alleen is er momenteel een ongeëvenaarde run op tickets voor de veerboot ontstaan, ook de zomerverblijven zijn voor de rest van dit jaar volgeboekt. En dan hebben we het nog niet eens over de petjes, shirts en sjaaltjes die als zoete broodjes over de toonbank rollen.’ Er kwam een breed grijnzende toerist in beeld met een shirt waarop stond:                                                                                                                              ‘Move over, Loch Ness, Vlieland has a monster that REALLY kicks ass!’ De nieuwslezer ging verder:   ‘Ik zit hier aan tafel met publiciteitsexpert Luyder Schreeuwe. Luyder, dit is toch niet de eerste keer dat er zo’n grootschalige hoax wordt uitgevoerd, wat maakt dit staaltje van Fake News dan toch zó uniek?’ Schreeuwe zette zijn vingertoppen tegen elkaar.                                                                                      ‘In één woord: coördinatie,’ zei hij. Hij pauzeerde dramatisch, toen: ‘Kijk, iedereen weet dat je met een green screen alles in beeld kan toveren wat je maar wil. Wat moeilijker is: iets neerzetten wat er niet is en dat dan filmen op een manier waarbij alle metingen tussen camera en onderwerp precies kloppen.’ De nieuwslezer schudde even met zijn hoofd.                                                                                                 ‘Sorry, je zal toch even..’                                                                                                                                    ‘Geleuter.,’ bromde de yakherder. Hij knipte de TV uit en wendde zich tot de raad. ‘Maar wel geleuter wat ons heel goed uitkomt. Als je tegenwoordig iets heel erg verborgen wilt houden kan je het ’t beste met heel veel bombarie in beeld brengen! Want dan weet je zeker dat niemand je gelooft.’                                                                                                                                                                        ‘Het havenplein is alweer helemaal schoongeveegd en de veerbootterminal moet eind deze week af komen,’ rapporteerde Karlijn. ‘We hebben ook gemerkt dat zelfs de mensen die oog in oog hebben gestaan met de eenheid, beginnen te twijfelen over wat ze gezien hebben. Een windhoos begint langzaam maar zeker een meer geschikte waarheid te worden dan een verhaal over een zeemonster. Natuurlijk zijn er altijd mensen die een minder comfortabele waarheid blijven aanhangen, maar die zijn hetzelfde lot beschoren als de wappies in coronatijd: niemand gelooft ze en ze staan een beetje voor lul bovendien.’ In de raad klonk wat gegrinnik op. Gerben Koudenburg nam het woord:              ‘In de jachthaven wordt ook hard gewerkt. We hebben het verhaal van de windhoos daar aangevuld met een verhaal over een verbouwing die al een tijdje op handen was. Gaat ook goed, dus. Voor het moment wil ik de vergadering sluiten. Er zijn genoeg details te bespreken, maar ik denk dat we morgenavond een wat completer beeld van de situatie hebben. Morgenavond, negen uur en dan weer zoals vertrouwd in de Noordwester op zolder.’ Na afloop reden de yakherder, Karlijn en Eric naar Karlijn’s kleine huisje bij ’t Posthuys. Eric bouwde buiten een vuurtje en de fles met Juttertje kwam ook weer tevoorschijn. Op een gegeven moment zei Eric:                                                                          ‘Hoe zit dat nou met dat zeevolk? Die Sirenen? Zijn dat nu vijanden of vrienden?’                                          ‘Geen van beiden,’ zei de yakherder. ‘Ze zijn familie.’ Karlijn keek scherp op toen de yakherder dat zei. ‘Jaja,’ zei Eric, die in het vuur porde. ‘En dat bedoel je symbolisch, zeker? Je praat net zo mistig als die andere ouwe zakken in de raad! Wees eens duidelijk, man!’ De yakherder stond op.      ‘Mistig?’ zei hij. ‘Ik ben je vader, man! Hoe duidelijk wil je het hebben! Ja, en van jou ook,’ wierp hij een verbaasde Karlijn voor de voeten. ‘Zarasa is jullie moeder, Owi Funur jullie tante…’ Zijn stem stierf weg toen hij de verbaasde uitdrukking op de gezichten van zijn zoon en dochter zag. ‘Sorry,’ zei hij  tenslotte. ‘Dat was niet de manier waarop ik het wilde vertellen. De waarheid is dat het állemaal familie is, de raad; het zeevolk…man, de helft van onze familie leeft onder water! En nu hadden we gelukkig een gezamenlijke vijand: de eenheid. Maar jullie hebben ook wel gemerkt dat het geen koek en ei  is tussen de raad en het zeevolk…maar laat ik eerst over ons gezin vertellen, daar hebben jullie recht op…’ De yakherder en zijn kinderen spraken nog lang door, die nacht. Daar kunt u nog veel over lezen in het volgende deel: ‘Sirenen’ ( let op die tweede ‘n’ in de titel ). Maar ik ga eerst nog wat anders schrijven voor volgende week.

                                                                       Einde Sirene deel 1.