To the loo



 Last sunday I had to go to the public toilet. I looked for the usual symbols of a puppet with a very stiff-looking skirt on and another one with pants on which were drawn with mathematical precision. None of that was anywhere to be found, though. Instead, there were symbols that gave you an indication of the devices you were likely to expect in the room. I noticed a symbol that seemed to represent an urinoir, and feeling an urgent need to use such a device, I went in there. It was a pleasantly empty room, with the promised devices hanging invitingly against the wall. With the satisfying feeling that I still could find my way in modern society, I took my proverbial leak, zipped away the fragile instrument and turned around to wash my hands, only to be confronted by  three mothers, fully equipped with huge bags and their offspring, clearly filled with an urgency that I had just got rid of. The ones looking less urgent had an alarming odour coming out of their diapers, though. 'Oh, I'm sorry,' I said. 'Must have picked the wrong door after all.' One of the women confided to me: 'No, no, you're quite allright, this is a gender-neutral toilet. I can relate to aĺl of you men, it must be confusing!' I shrugged my shoulders a bit a and said:' I'm just happy I passed this test in anti-conservative behaviour!' And, in fact I was. In this rapidly changing world one would feel guilty just for being a 53 year old male. But if you think about it, the world is not quite changing rapidly enough. Not when you consider that there are still countries where women do not have the right to vote and men and women get the death sentence for being the way they are. No, I don't mind peeing in a room next door to a place where women change their kids' diapers. I may not fully understand it, but I am convinced it is good for something. 

Have a nice day, Spark.


(NL)

Even de aardappels afgieten.

Afgelopen zondag moest ik naar een openbaar toilet. Ik zocht naar de gebruikelijke symbolen van een pop met een erg stijf uitziende rok en een andere met een broek aan die getekend was met wiskundige precisie. Maar niets van dat al was ergens te vinden. In plaats daarvan waren er symbolen die je een indicatie gaven van de apparaten die je waarschijnlijk kon verwachten in de kamer. Er viel me een symbool op dat een urinoir leek te vertegenwoordigen, en met een urgente behoefte om gebruik te maken van zo'n apparaat ging ik naar binnen. Het was een plezierig lege kamer, met de beloofde apparaten uitnodigend aan de muur gehangen. Met het bevredigende gevoel dat ik nog steeds de weg kon vinden in de moderne maatschappij, gaf ik mijn spreekwoordelijke zwager een hand, ritste het kwetsbare instrument weg en draaide me om, om mijn handen te wassen. Om vervolgens te worden geconfronteerd met drie moeders, volledig uitgerust met enorme tassen en hun nageslacht, dat duidelijk vol was van hetzelfde gevoel van urgentie waar ik net vanaf was. Degenen die er minder urgent uitzagen hadden echter een alarmerende geur die uit hun luiers kwam. 'Oh, sorry,' zei ik. 'Toch de verkeerde deur uitgekozen!' Waarop één van de vrouwen mij toevertrouwde: 'Nee nee, je zit hier goed hoor, dit is een gender neutraal toilet. Ik kan me wel voorstellen dat het verwarrend voor al jullie, mannen is.' Ik haalde mijn schouders op en zei: 'Ik ben allang blij dat ik geslaagd ben voor deze test in anti-conservatief gedrag!' En in feite was ik dat ook. In deze snel veranderende wereld zou men zich al schuldig voelen om een 53 jarige man te zijn. Maar als je erover nadenkt, veranderd deze wereld nog lang niet snel genoeg. niet als je in beschouwing neemt dat er nog steeds landen zijn waar vrouwen geen stemrecht hebben en mannen en vrouwen de doodstraf krijgen omdat ze zijn zoals ze zijn. Nee, dan vind ik het niet erg om in een ruimte te plassen waarnaast vrouwen de luiers van hun kinderen verschonen. Ik mag het dan niet volledig begrijpen, maar toch ben ik ervan overtuigd dat het ergens goed voor is.

Een fijne dag nog, Spark.

Reacties

Populaire posts van deze blog

The Lost Earth. Chapter 1.

My memory palace: entrance